‘Mijn geliefde kinderen, niets is toevallig, ook al lijkt de weg je soms naar gebieden te voeren die onbekend of onbemind zijn. Dat is juist de plek waar ik je heen leid om de liefde te kunnen brengen. Ik weet dat het ongemakkelijk voelt, omdat de plaats waar je bent in dit gebied zo lang het vrouwelijke heeft ontkend en de wegen min of meer onbegaanbaar en onherkenbaar zijn geworden.

De pijn die je voelt in je hart, is dat de diepe levensvreugde en de kennis van de oude mysteriën eigenlijk lang geleden de kop in is gedrukt en niet meer tot leven kan komen. Dat is de reden, een van de redenen, waarom jullie hier zijn; om dat weer wakker te kussen als het ware.

Het is niet eenvoudig om op je intuïtie te blijven vertrouwen, omdat je in een veld komt waarin intuïtie altijd ontkend is. Daaraan heeft de kerk grote schuld. Er is als het ware een laag overheen gelegd, over deze cultuur, die eigenlijk de innerlijke kennis onderdrukt, waardoor mensen zich niet meer kunnen verheffen, niet meer tot hun goddelijkheid kunnen komen. Het kan helpen om helemaal in stilte te gaan, om helemaal naar je eigen hart toe te bewegen waar je, zeg maar, de lichtheid weer terug kan vinden. Dat kun je vooral doen door je te verbinden met elkaar, door de poort tussen jullie beiden open te houden. Je bent op de goede weg. De sleutel van het paradijs ligt in je eigen hart verborgen. Wees niet bang om wegen in te slaan die niet gemakkelijk zijn, want juist daar kun je schatten vinden die je een hoop kunnen verrijken.

Heb je nog vragen?’

Kunnen we nog een ritueel uitvoeren?

‘Verbind je met de aarde door de aarde in te gaan, letterlijk en figuurlijk kom je bij de diepere lagen van het bewustzijn uit, die hier nog steeds in de grond verborgen liggen, maar eigenlijk ondergesneeuwd zijn geraakt door de lagen die er overheen zijn gekomen. Door diep in de aarde te gaan maak je contact met de Grote Moeder en vind je daar, zeg maar, de levenskracht terug. Je kunt je op deze plek verbinden met elkaar en in gedachten afdalen de aarde in.’

Ik heb nog steeds snel last van mijn armen…

‘Je armen zijn als het ware de antennes van je lichaam, waarmee je energie oppakt. Omdat je zeer ontvankelijk bent op dit moment, voel je een hele hoop. Dat kan zijn spanning of straling of energie. De kunst is om je eigen uitgaande energie sterker te maken, je eigen veld nog meer neer te zetten, energetisch meer ruimte in te nemen. Je niet terugtrekken in jezelf maar juist uitdijen.

Aarzel niet, de weg wordt helder.’

(Pitigliano, kerk van San Rocco)

[travelers-map maxzoom=18 init_maxzoom=10 centered_on_this=true cats=Doorgaves post_types=post]