REIS NAAR DE BRON VAN DE NIJL
Reisverslag Egypte – Soedan – Ethiopië, deel 1
Zo luxe als onze boot was op de eerste reis door Egypte in november, – van Luxor naar Aswan – zo primitief is de boot van Aswan naar Soedan. We zijn begonnen aan het tweede deel van de reis naar de bron van de Blauwe Nijl. Dit deel voert ons over het Nassermeer naar het zuiden van Egypte en daarna Soedan in. Ons vertrekpunt is het Nubian Holiday house waar we vorige reis geeindigd zijn met de groep van negen. We pakken nu – een maand later – de draad hier weer op, dit keer met een groepje van vijf. Aangezien ik Soedan niet ken hadden we besloten alleen met een paar ‘vertrouwde’ lichtwerkers te gaan, en als ik op de boot kom ben ik daar blij om. De hutten zijn zeer basic, de wc’s op het schip zijn dramatisch, en we krijgen een eerste voorproefje van Soedan, een land dat decennia lang getergd is door oorlogen, droogte, honger en genocide. We zijn geen toeristen meer, maar hebben ons te voegen naar de situatie waar dit volk al jaren mee te kampen heeft.
Ik trek aan het begin van de reis de kaart ‘De Maan’: laatste beproeving, nauwe doorgang, gevaar, tussen twee extremen door bewegen, het stille midden bewaren. Dat wordt nog een hele uitdaging, want als ik ‘s nachts op mijn bed lig krijg ik duistere beelden te zien van jonge vrouwen die verkracht worden. Dit wordt geen plezierreisje, en doet me denken aan eerdere reizen naar Noord Korea, Gaza en Iran, waar het vrouwelijke overal ontkracht wordt.
Ik breng de rest van de nacht biddend door, en val uiteindelijk in slaap. Ver in de diepte onder mij liggen de restanten van de nubische cultuur, opgeslokt door het water van het Nassermeer.
Vlak voor vertrek kom ik erachter dat Nubië veel groter was dan alleen het Egyptische stuk land dat door het meer is verslonden. Het was een enorm rijk dat ouder was dan Egypte en het tegenwoordige Soedan omvatte. Het woord ‘Nub’ betekent goud, omdat er veel goud in de bodem zit. De oudste farao’s blijken uit Nubië te komen. In een boek lees ik over de afrikaanse oorsprong van de Egyptische cultuur. Voorafgaand aan de het egyptische rijk was er zuidelijker een groot rijk: het land van Kush, dat een groot deel van oost afrika besloeg. Kush komt van het woord Kusraim, de kleinzoon van Noach.
Ik heb Soedan jarenlang gemeden, gedeeltelijk door het nieuws over oorlog en geweld, maar deels ook omdat ik geen idee had wat zich daar bevond. Het leek me een schraal, arm islamitische land. Maar vorig jaar ontmoette Anne en ik een stamhoofd uit Soedan, die ons hartelijk en nadrukkelijk uitnodigde om naar Soedan te komen. En zo begon een nieuw avontuur…
Als ik ‘s morgen uit mijn kajuit kijk zie ik de oever van de Nijl langzaam oranje kleuren door de opkomende zon. Mijn kamergenoot, Hassan, is inmiddels naar het dek om te bidden. Ik kleed me aan en tref de anderen van ons gezelschap ook op het dek: Marcel en Monique, die ik al meer dan 20 jaar ken en waarmee ik al vele reizen heb gemaakt, Ank, die vorig jaar ook mee was op de reis naar Egypte, en Anne, mijn lief. Terwijl de zon opkomt aan de ene kant zien we de imposante tempels van Abu Simbel aan de andere kant liggen. De farao Ramses en zijn vrouw Nefertari kijken uit over het meer. Niet veel later varen we over de grens Soedan binnen.
We doen een meditatie boven op het dek van het schip en stemmen af op onze opdracht. Wat komen we hier doen? Wat is onze intentie? Waar lopen we tegen aan? En: hoe kunnen we het stille midden bewaren?
In een channeling komt de volgende boodschap door:
THE SUN GODDESS, Surya El Khemet
“Welcome, welcome, welcome. You who are chosen to enter the kingdom of the sun goddess, the kingdom of Kush, the kingdom of gold. We were here a very very long time ago in the beginning days of human civilisation. This was a grand empire, connected to the stars and to the land. It was fertile, green and lush and we were connected to the great sun. She who gave life to us by shedding light upon this land. This has all be long forgotten. You who are at the end of this long lineage of civilisations, facing the destruction of your home planet, you come to return to this paradise, the start where everything began.
I was the ruler of this kingdom, or you could better call it queendom. But ruling had a very different connotation in our time. It was to be a vessel, an instrument between the world of the gods, the other dimensions, and this earthly plane. So I embodied all of civilisation and all of humankind. I was seen as a goddess in later times and then I took form in the goddesses of Isis and Hathor, but that was already very much later. It was just a remembrance of my physical presence on earth. Because I wás here in an earthly manifestation, in a physical body. Embodying the planet with all its life, animals and human beings.
You who are in search of Mother Earth, I will lead you towards the holiest of holiest, the Arc of the Covenant, the containment of creation. It is within your hearts that you will find the keys to this secret which you will need to unlock the door to another future.
Many blessings on your journey and I will be with you till the Gathering of the Tribes. Aho.”
Als we aan de andere kant van het langgerekte meer – na 20 uur varen – weer aanleggen breekt er een enorme chaos uit. Iedereen probeert van boord te komen, koelkasten, grote pakketten en andere bagage wordt inmiddels over de reling op de wal gezet, terwijl officials en politie iedereen proberen aan boord te houden om te controleren. Hier en daar breekt een ruzie uit. We bekijken het enigzins geamuseerd, omdat het bijna een groot toneelstuk lijkt. Iedere regie of structuur is volledig zoek. ‘Welcome to Sudan,’ zegt Wael, onze jonge gids. Hij bedoelt dat positief, omdat hij vooral de mooie kant van Soedan wil laten zien, zo blijkt, maar de schaduwkanten zijn niet te missen. Ook wij ontkomen er niet aan. Een grote commisaris, een soort zwaargebouwde bromsnor, heeft het op ons voorzien. Hij neemt onze paspoorten in en we moeten mee naar zijn bureau in de stad. Het toneelstuk dat volgt duurt uiteindelijk de hele middag en kost een bedrag van 120 dollar per persoon. Onze gids staat er beteuterd bij maar is helaas geen partij voor bromsnor. Hier is corruptie blijkbaar aan de orde van de dag. Ik moet opnieuw aan de kaart van de maan denken: de twee torens van gevaar. De ene van oude pijn en oorlogstrauma, de andere van onderdrukking, geweld en corruptie.
Na afloop gaan we eten, en bespreken wat het met ons doet. Hoe gaan we om met deze chaos, en met de pijn van dit land? Het is fijn om met elkaar te delen, onze gevoelens op tafel te leggen, waardoor er weer licht komt in de duisternis.
deel 2
Hoe verder we naar het zuiden reizen langs de Nijl, dieper Soedan in, hoe meer ik besef dat we via de achterdeur een groot onbekend koninkrijk zijn binnengekomen. Niet het zwartgesluierde, islamitische armzalige land van het nieuws, maar een kleurrijk afrikaans land, waar de mensen nog leven volgens oude tradities. Van enige westerse invloed of cultuur is weinig meer te merken. Dit is een andere wereld, zonder wifi, zonder computers, zonder flats of gebouwen, maar met een uitgestrektheid van woestijnen, lemen dorpjes en kleurige stalletjes die langs één langegerekte oase liggen: het dal van de Nijl. Eindeloze oevers van palmbomen vullen de einder. Als we aan het einde van de dag boven op een groot lemen gebouw uit de oudheid staan, in de oude hoofdstad van het land van Kush, zien we palmbomen rondom tot zover als het oog reikt. Onze gids, die archeoloog is van beroep, vertelt ons over de diverse culturen die hier in deze vruchtbare vallei hebben geleefd. De eerste nederzettingen gaan terug tot 10.000 voor christus. Diverse koninkrijken volgden elkaar op. De Egyptenaren van de achttiende dynastie veroverden het land van Kush, maar ook zij verdwenen weer in de geschiedenis. Na een christelijke periode werd het land uiteindelijk islamitisch, maar het draagt nog steeds de vele sporen en tradities van de tijdperken ervoor.
Opnieuw word ik herinnerd aan de kracht en schoonheid van de natuur, die hier allesoverheersend is, en het besef dat we daar zelf steeds verder vanaf komen te staan. In mijn dagboek schrijf ik ‘While we are step by step lured into a digital, virtual world, the natural world is slowly disappearing.. When does the moment come that we realize that we – our human bodies – are part of the natural world?’
Het hotel waarin we verblijven heeft geen Wifi, en dat doet nog meer het gevoel geven alsof we in een totaal andere wereld, in een andere tijd zijn beland. Een vervreemdende ervaring. Bovenop het lemen gebouw dat uitkeek over de vallei had ik sterk het idee dat het in vroeger tijden werd gebruikt om naar de sterren te kijken. Over enkele dagen vindt de Saturnus -Pluto conjunctie plaats, en ik waan me terug in de tijd van de sterrenwichelaars, die in plaats van wifi en internet hun wereld duidden aan de hand van de planeten en de sterren. De drukte van de ‘mind’ maakt plaats voor een onmetelijke ruimte en stilte, en het besef onderdeel te zijn van een oneidigheid. Leven, dood en wedergeboorte in een eindeloze cyclus. Wat een rijkdom in de eenvoud.
Als we ‘s avonds aan de maaltijd het programma voor de volgende dag bespreken wordt duidelijk dat we met onze gids nog niet op een spoor zitten. De beste man probeert ons een zo goed en compleet mogelijk toeristisch programma voor te schotelen, maar is daar nogal dwingend in. Bovendien is ons doel niet om een toeristische toer te maken. We hebben al diverse pogingen gedaan om dat duidelijk te maken, maar de gids is vastbesloten om ons ‘happy’ te maken en ons het beste van Soedan te laten zien. We laten het rusten om te kijken of de nacht helderheid verschaft.
‘S Nachts wordt mijn eigen verwarring echter alleen maar groter. Als ik midden in de nacht wakker wordt besef ik de wrange ironie. We maken een dure safaritour in een land waar niemand een knoop heeft, met een toeristisch programma waar we niet voor gekomen zijn, terwijl ik zelf thuis zorgen over geld heb. Ik begin de hele reisonderneming in twijfel te trekken. Zijn we wel goed bezig? Ik denk opnieuw aan de kaart ‘de maan’: twijfel, illusie, gevaar van opgeven, beproeving. Ik voel hoe ik met een illusie hier gekomen ben. Ten eerste het ‘gevaarlijke’ beeld dat ik had van Soedan. Ten tweede de illusie dat we hier zouden zijn om het land te ‘helen’.. Als ik de manier van leven in Afrika zie, dan denk ik dat het eerder Europa is dat geheeld moet worden. De gids vertelde tijdens het diner dat de armoede van Afrika in stand wordt gehouden door de corruptie van Europa, en ik vermoed dat hij gelijk heeft. Het is onze manier van leven, van koloniseren, van westerse arrogantie dat zoveel verdeeldheid en ongelijkheid in de wereld heeft gecreerd.
De ochtend brengt gelukkig helderheid. Na het ontbijt besluiten we eerst gezamenlijk af te stemmen. Het zonnetje schijnt en Monique heeft een mooi altaar met hibiscus bloemen gemaakt. In de meditatie wordt mijn geest helder en rustig. Het stille midden… Ok, we komen hier wellicht niet om het land te helen maar we hebben wel een missie. We stemmen af en een boodschap komt door:
“I am the old crone of Dongola. You are pretty messy, but that is just what we want. So you can look inside your self. Shake your truth, shake your head, shake your butt, because from turning everything upside down you will see the world from another perspective, that is part of our present to you. It might not be a comfortable present, or an easy present, but you will gain so much from it. Leave your old thoughts, your old wisdom that you cling to, and adapt to something that you don’t know yet. Burn the illusions, and out of the ashes will come a new truth, this fifth element that you are looking for. Out of the alchemy of your process some new insight will grow in your heart, in your balls and in your vagina, and it will reach your crown. Go down into the earth, die in your old form, and there will be a present at the end of the journey….”
Als ik later via de telefoon van Ank enkele nieuwsberichten hoor over de wereld, begrijp ik opeens steeds beter waarom we hier zijn. In het Midden Oosten klinkt oorlogsgeroffel. Eindelijk hebben de havikken in het kabinet van Trump hun zin: er is aanleiding om een oorlog te beginnen tegen Iran. In een filmpje zie ik dat een oorlogsgeneraal vele jaren geleden vertelde dat het bedoeling was om vijf regimes omver te gooien: Irak, Afghanistan, Iran, Syrie en Soedan. Al deze landen hebben te kampen met de gevolgen van de sancties van de VS. Het lijkt erop dat de VS nu Iran onderuit willen halen, met als gevolg een grote oorlog in het Midden Oosten. Het komt er nu op aan dat de gehele mensheid opstaat tegen deze oorlogszucht. Dat we werkelijk begrijpen dat we alleen een kans hebben te overleven als we allemaal tezamen komen en de eenheid bewaren.
Als ik opnieuw afstem op de gidsen, krijg ik voor de tweede keer de stem van de heks van Dongola.
“Before the conjunction you have to call for the heart of all of it. Step out of your roles, be who you are. Show your true self to the world. Not because of you, but because of the world. Place the stone in the center on the mountain so the alignment can take place. Without the alignment there is no transformation. Gather your forces and your people all around you. In spirit, because they are part of this ritual. And you five, the lightbringers, and the five sudanese men who are supporting you and working against you, you have to come together in the circle. This is your mission: Create the alignment before the conjunction.”
Morgenochtend gaan we met zijn allen de berg Jebel Barkal op. Dit is de belangrijkste heilige plek in Nubia, die voorheen gewijd was aan de zonnegod Amun. Ook de godin Isis werd hier vereerd. Maar het wordt nog steeds als een belangrijke plek gezien: een vooruitstekende rots die lijkt op een leeuwekop en als een wachter uitkijkt over de Nijl.
We willen je graag uitnodigen om morgen mee af te stemmen, op dit moment van alignment, voorafgaand aan de Saturnus – Pluto conjunctie van 12 januari.
deel 3
De reis door Soedan is een tocht van extremen. Het ene moment bevinden we ons in een wonderschoon natuurgebied op de nijl, met vogels die hun nest bouwen, een jonge krokodil die ligt te zonnen op een rots, stroomversnellingen en groene oevers, dan weer rijden we uren door een zanderige woestijn. Ook innerlijk laveren van het ene extreem naar het andere. Momenten van diepe stilte, meditatie of rituelen, en dan momenten van frustratie en pijn.
De nacht voor we het ritueel bij Jebel Barkal doen, de tempel van de zonnegod, slapen we weliswaar in een luxe hotel, maar ik voel me beroerd. Anne en Ankh hebben allebei koorts, en ik voel de hitte ook al de hele dag stijgen. Als ik ‘s nachts wakker wordt gaat alle ellende van het land en de reis door me heen en de hitte slaat om in woede. Ik ben razend. Ik vloek en tier en Anne laat me begaan. Ze komt naast me liggen en vertelt me later dat het fijn is dat ik uiting geef aan al die woede. ‘I’m sick of it!’ roep ik uit. Ik heb geen enkele zin meer in deze reis. Het liefst wil ik morgen op de bus naar Khartoum.
Daar komt de frustratie bij dat ik op het nieuws heb gezien dat geen enkel land Trump een halt toeroept in zijn oorlogszucht. Iedereen houdt zijn mond. Maar de maat is vol. genoeg verovering, oorlog, strijd en ellende. Ik ben boos op mannen dat ze zwijgen en om de pot heendraaien, zoals de Belgen zeggen. Het herinnert me aan mijn vader, die ook geen held was als het op conflicten aankwam. Liever trok hij partij voor de tegenpartij. Ondanks dat hield ik van hem.
Ik voel eveneens het vuur van Australie door mijn lijf gaan. Als ik uitgetierd ben, zie ik opeens de berg Barkal en de godin Isis die vanuit het duister tevoorschijn komt. De ‘alignment’ is begonnen. Ik zie hoe het mannelijke voor haar knielt en door haar gekroond en gezegend wordt. Anne en ik vallen beiden in slaap.
De volgende ochtend brengt opnieuw zegeningen. Marcel en Monique voelen zich fit. Zij zijn gisteravond al de berg op geweest en hadden een prachtige ervaring. Ze voelden het heilige huwelijk tussen beiden, en tegelijkertijd de verbinding tussen de zon en de berg. Ze helpen ons door de moeilijke start van de dag heen. Zodra we weer verbinden met elkaar komt mijn goede gezindheid weer terug. Vooruit maar met de geit. Op naar de berg…
Bij de berg ontvouwt zich een prachtig ritueel. Als we het pad van de zonnetempel oplopen schijnt de zon rechtstreeks naar het heilige der heilige. The Alignment! Anne en ik lopen hand in hand. In de heilige ruimte voor de berg doen we een meditatie met zijn vijven. Isis toont zich in al haar grootsheid en strekt haar vleugels. Ze legt ze beschermend om ons heen. Ieder van ons spreekt zijn wensen en gebeden uit. Het vrouwelijke wordt opnieuw geëerd. Onze gids- archeoloog kijkt toe.
Als ik na afloop naar hem toeloop is hij ontroerd. ‘How did you know the ritual? Vraagt hij verbaasd. ‘You just performed what has been done thousands of years ago… Here was the place where the king and queen performed the sacred ritual, blessed by the sungoddess.’ Na onze strubbelingen van de eerste dagen ontstaat er toenadering. ‘Thank you what you do for our country,’ zegt hij geemotioneerd.
Ook het nieuws geeft nieuwe hoop. In Amerika gaan duizenden mensen de straat op om te demonstreren tegen de oorlog tegen Iran. In Nederland is er een demonsatie gepland op zaterdag. In India is er een swami die vier dagen lang een vuurceremonie uitvoert om de branden in Australie te blussen. Een ritueel wat in geen duizenden jaren is gebruikt en uit de tijd van koning Ram komt, wordt opnieuw uitgevoerd. Ik wordt diep ontroerd als ik het hoor. De mensheid gaat staan. In plaats van destructie en afscheiding wordt de roep naar eenheid en verbinding steeds luider. Er is nog hoop…..
Inmiddels gaat onze reis verder naar het zuiden. De droge Sahara maakt plaats voor lichte savanne-achtige woestijn. De witte woestijn verandert in rood zand en zwarte basalt. Aan het einde van de dag zien we de beroemde pyramiden van Meroe. Ank heeft nog steeds koorts, en ook onze jonge gids Wael is inmiddels door de griep geveld. Hij probeert nog steeds opgewekt te klinken, maar hij ziet er beroerd uit. We slenteren wat langs de pyramiden terwijl er een hele klas meisjes langswandelt die uit school komen. Selfie!!
Als ik later met Anne door de vallei van de graven loop voel ik hoe honderden zielen roepen om hulp. Het zijn de koningen en koninginnen van weleer die vastgeklonken zijn aan hun hebzucht, hun macht en hun rijkdom die ze onder andere verkregen hebben door de slavenhandel. We doen een gebed en geleiden ze naar het licht.
De dag eindigt in een nubisch huis waar we met zijn allen slapen in een grote slaapzaal. De maan is bijna vol. Over twee dagen begint de conjunctie…
deel 4
Naarmate we dichter bij de hoofdstad Khartoum komen, op onze reis naar het zuiden, hoe heftiger de extremen worden. Het wordt steeds moeilijker om ‘het stille midden’ te bewaren. Vermoeidheid en ziekte slaan toe. Ank en de jonge gids Wael zijn inmiddels gevloerd door koorts. Van de andere gids begrijpen we dat ze normaal tien dagen doen over het traject dat wij in vijf dagen doen. Ook de verhouding tussen de twee gidsen is niet heel goed. Er waren wat misverstanden in de organisatie. Ondertussen probeert iedereen het beeld van het mooie Soedan hoog te houden. Dat is het ook, maar op de een of andere manier is het bespreekbaar maken van problemen of schaduwkanten taboe.
Op dag vier bezoeken we in de ochtend een prachtige tempel midden in de steppe- achtige woestijn. De natuur is overweldigend mooi. Vlakbij de tempel is een waterbron waar een vader met zijn dochter water omhoog takelt. De dochter ment twee ezels die het touw aantrekken waarmee de dierenhuid met water omhoogkomt, van zo’n 80 meter diep. We staan erom heen en bewonderen het vernuft van het takelsysteem en de werking van het water. We maken tevens verbinding met de diepte in de aarde.
Met de tempel heb ik minder. Ik zie de gebruikelijke egyptische goden, maar voel weinig. Op de voorkant van de tempel staat een egyptische farao die een tros afrikaanse slaven in zijn hand houdt. Volgens de gids is het een afbeelding van een indiase godheid met honderd armen en honderd benen. You see what you want to see.
Als we na afloop van het tempelbezoek verder rijden is ieder van ons in de jeep stil. De tocht door de stille woestijn is voorbij en de grote stad kondigt zich aan: de miljoenenstad Khartoum, hoofdstad van Soedan. Hier verblijven duizenden vluchtelingen die hier naar toe gevlucht zijn tijdens de burgeroorlogen in Ethiopie in de jaren 70, de genocide in Darfur en de burgeroorlog in Zuid Soedan. Maar het gaat gelukkig beter met Soedan. Vorig jaar is de dictator Bashir afgezet, en er is een bestand tussen de militairen en de burgers. Ze regeren samen voor een overgangsperiode van twee jaar, waarna er verkiezingen zullen komen.
Als ik echter op Internet lees dat nog geen half jaar geleden de ‘Khartoum Massacre’ plaatsvond schrik ik. Tijdens een vreedzame sit-in werden honderd mensen neergeschoten en 70 vrouwen verkracht, onder het motto ‘break the girls.’ Het zijn namelijk vooral vrouwen en jongeren die de leiding nemen in het verzet tegen de militairen, de beruchte Janjaweed. Langzaam wordt de duistere onderstroom voelbaar die op deze plek in Afrika al eeuwen gaande is. De Nijl is de enige verbinding tussen noord en zuid Afrika en Khartoum is al eeuwenlang het doorvoercentrum van slaven, vanaf de tijd van de egyptenaren tot nu toe. Er vindt nog steeds grootschalige vrouwenhandel plaats, en in gebieden waar vluchtelingen verblijven is blijkbaar niemand zijn leven zeker. Zelfs, of vooral, de politie en de overheid kun je hier niet vertrouwen. Rechteloosheid en chaos waren jarenlang aan de orde van de dag. Opeens begrijp ik waarom ik twee keer op deze reis de kaart van de godin Maät trek: ze staat voor rechtvaardigheid, orde, en waarheid. In gedachten draag ik een groot zwaard van gerechtigheid met me mee naar de stad; het lichtende zwaard van Michael.
Van de stille en wijdse natuur komen we in de immense drukte en vuilheid van de stad. Ons eerste bezoek is een begraafplaats waar iedere vrijdag honderden sufi’s samenkomen om te dansen. We zijn er vroeg en langzaam stroomt het gebied voor de moskee vol. Wonderlijke figuren in prachtige uitdossingen verschijnen van alle kanten. Langzaam zet de muziek in: trommels beginnen te klinken, ritmisch gezang volgt, de sufi’s dansen in cadans op de muziek. Eerst voel ik me nog een van de nieuwsgierige toeristen, maar langzaam neemt de muziek het over. Achter me staan de vrouwen: Anne, Ankh en Monique, tussen een groep Soedanese en Ethiopische vrouwen. Ik kijk een van de oudere vrouwen aan en haar donker omlijnde ogen spreken van een grote liefde en wijsheid. De muziek wordt intenser en steeds meer ga ik op in het ritueel. De sufi’s staan voor de mystieke tak van de islam en verbinden alle godsdiensten. Ze zien religie als een persoonlijke en rechtsteekse verbinding met God, het mysterie. Vooral een oudere sufi straalt een grote hartsenergie uit en steekt iedereen aan. De menigte raakt in trance. Een aantal sufi’s beginnen om hun as te draaien, en opeens begrijp ik het: het stille midden! Door rond te draaien voelen ze het middelpunt in zichzelf en daarmee de verbinding met het hele universum. Ik sluit mijn ogen en raak mee in trance. Tientallen beelden verschijnen achter elkaar, van alle religies: de Boeddha, Christus, Mohammed, Mozes, Abraham, Tara, Isis, Hathor, Maria Magdalena om uiteindelijk op te gaan in de dansende Shiva, die de twee uitersten van destructie en creatie verbindt. Een grote slang roert zich onder de grond en richt zich op. Ik voel de shakti, de vrouwelijke energie, door mee heen stromen, van de kosmos naar de aarde. De menigte lijkt rond te cirkelen op de golven van de muziek en de slag van de trommels. Een grote witte volle maan verschijnt aan de einder boven de stad. Het lijkt of onze hele reis bedoelt was om hier te eindigen en deelgenoot te zijn van dit heilige ritueel. Het is een dag voor de grote Saturnus – Pluto conjunctie. De wereld lijkt mee te gaan in een immens collectief ritueel. The Great Gathering is begonnen. Morgen zullen honderden groepen mediteren, afstemmen, bidden om de grote uitdagingen van deze tijd het hoofd te bieden. Dat kan alleen als we ons verbinden met de goddelijke energieen, en ons herinneren wat onze ware oorsprong is.
Aan het einde van het ritueel ben ik kapot en ik voel me stoned. We worden door onze chauffeurs naar het Regency hotel gebracht waar we afscheid nemen van ons team: de twee chauffeurs, de kok en de twee gidsen. We hebben elkaar zeer leren waarderen, ondanks of juist dankzij de vermoeiende reis. Het afscheid is hartelijk.
We hebben nog 2 dagen in Khartoum en Anne en ik besluiten de eerste dag vooral in het hotel te blijven. Marcel en monique gaan op stap. Ank ligt ziek in bed. De laatste dag bezoeken we een Soukh en maken we een boottocht naar de plek waar de witte en de blauwe Nijl tezamen komen. De tweede etappe van onze reis naar de bron komt ten einde. We hebben de tocht door de Sahara doorstaan. Anne, Ank en Marcel vliegen terug; Monique en ik gaan door naar Ethiopie voor het laatste deel van de expeditie: de bron van de Blauwe Nijl.
deel 5
Als Monique en ik uitstappen uit het vliegtuig overvalt ons de zachtheid van Ethiopie. Na de armoe en hardheid van Soedan is het hier een verademing. De woestijn en de chaos van Khartoum hebben plaatsgemaakt voor een land van schoonheid, lieflijkheid en vrouwelijkheid. Ik zie in de stad voor het eerst weer de schoonheid en ronde vormen van vrouwen die dat openlijk tonen. De sfeer is gemoedelijker. Ook hier is armoe en is het leven wellicht niet eenvoudig, maar er is meer plezier, humor en kleur. De hardheid van de burgeroorlog in Ethiopie is inmiddels al twee generaties geleden. Ethiopie heeft een nieuwe jonge premier, die onlangs de Nobelprijs heeft gekregen, o.a. voor zijn vredesbemiddelingen tussen Eritrea en Ethiopië en tussen Noord en Zuid Soedan. De nieuwe ‘Spirit of Africa’ is hier duidelijk te voelen. Een nieuwe generatie van Afrikanen staat op die bezig zijn met mode, muziek, de toekomst en met elkaar.
Maar het leukste is dat ik mijn goeie vriend Mulugeta weer zie. Hij wacht ons op op Bole Airport. Ik heb hem drie jaar niet gezien. Ik leerde hem kennen als receptionist in The Jerusalem Guesthouse in Lalibela, de stad van de ondergrondse kerken. Drie jaar geleden brachten we een week door aan het Tanameer. Hij is veranderd: van een plattelandsjongen is hij een stadsman geworden en het gaat goed met hem: hij is fotograaf geworden en organiseert ‘wildlife tours’ voor fotografen. Over enkele dagen heeft hij een lange tour met een beroemde fotograaf van National Geographic.
Hij vertelt ons over zijn nieuwe leven en hoe Addis is veranderd. Ondanks de verbeteringen vertelt hij hoe er nog veel onderlinge spanningen zijn tussen de meer dan 80 stammen, waaronder de drie grootste: de stam uit Tigray, de stam uit Oromo en de stam uit Amhara. Democratie is nog een lange weg, maar de president probeert in ieder geval de dialoog op gang te brengen.
Mulu heeft alles voor ons in Addis geregeld: de overnachting in een eenvoudig en schoon hotel, de bustickets voor de volgende nacht en een taxi die ons ‘s nachts oppikt om ons naar het busstation te brengen. ‘s Avonds spreken we af om samen te eten.
‘Did you know you have become 8 years younger?’ vraagt Mulugeta.
Ik kijk hem vragend aan. ‘It is not 2020 in Ethiopia, but eight years earlier. Here it is the year 2012.’
Monique en ik kijken elkaar verbaasd aan. ‘2012?’
We vertellen Mulu over de profetie van de Inca’s en de film 2012 die allerlei onheil voorspelde. Het einde van de wereld. Ik kan me herinneren dat diverse mensen destijds nogal gedesillusioneerd waren. Er gebeurde toen niets opzienbarends. Dit jaar daarentegen lijkt verdacht veel op ‘2012’: de gigantische bosbranden overal ter wereld, orkanen, vulkanen die uitbarsten, overstromingen, droogte, klimaatvluchtelingen.. Kortom: de wereld staat in brand.
Zou het kunnen dat wij de verkeerde jaartelling gebruiken, en dat ze in Ethiopië nog steeds de oude jaartelling hanteren? Is dit het echte jaar Nul? De Grote Ommekeer….
Mulugeta vertelt dat Ethiopie vele oude geheimen bewaart. Zo is hier ooit het oudste evangelie ter wereld gevonden: het Boek van Enoch. Bij ons is het uit de bijbel gewist, maar de Ethiopische bijbel bevat 20 extra hoofdstukken waaronder dit boek. Enoch is de zevende generatie na Adam en de grootvader van Noach. Hij schrijft als eerste over de Apocalyps, over de strijd tussen de zonen van Licht en de zonen van Duisternis en over de komst van de Messias. Het is een blauwdruk voor de veel latere evangelies.
‘Our priests are talking about another lost chapter of the book of Enoch. They haven’t found it yet. It is concealed till the right time comes…’ Vertelt Mulu.
Onze oren spitsen bij dit verhaal. Het idee van deze reis om naar de bron te reizen krijgt opeens een heel andere betekenis. Stel dat de bron niet alleen het begin van de Nijl betekent, maar de bron van onze kennis? Ligt hier het ontbrekende puzzelstuk dat we nodig hebben om de huidige crisis het hoofd te bieden?
De nacht is kort. Om 4 uur staan we op om naar het busstation te gaan. Hoewel het woord busstation teveel eer is: het is een complete chaos van auto’s, reizigers, bussen en ezels die allemaal door elkaar krioelen in de nacht. We zoeken onze bus, die Abay-bus heet. Het betekent Nijlbus, hoe toepasselijk. De mensen zijn zeer behulpzaam en een uur later vertrekken we in een volle bus voor een rit van 7 uur door Ethiopie.
Eerste bestemming is Mulu Ecolodge, een plek hoog in de bergen waar een ecologische project gestart is. In plaats van geiten die het land kaal grazen, wordt hier de natuur beschermd en ruim baan gegeven. Binnen twee jaar is een weelderig paradijs ontstaan van talloze inheemse planten en dieren. Sommige boomsoorten die verloren gewaand waren komen hier spontaan weer terug.
Mulu Ecolodge wordt gerund door de jonge Ethiopier Abey en zijn Duitse vrouw Valerie. De plek is primitief, maar van een stralende schoonheid en energie. Mulu betekent ‘vol, heel, overvloed’. Het is duidelijk dat dit experiment de toekomst betekent voor heel Ethiopië en wellicht heel Afrika. Abey en Valerie zijn duidelijk leiders van de toekomst: jong, bevlogen, idealistisch, maar tegelijk zeer aards en met oog voor de community en het belang van de boeren.
We wanen ons al gauw in een levende dierentuin. Duizenden bijen zoemen om ons heen. Paarden komen gedag zeggen en honden en katten leven er vredig naast elkaar. We zijn eindelijk gearriveerd in het brongebied van de Nijl.
We hebben nog twee dagen te gaan voordat onze reis eindigt. We vragen ons af wat ons hier wacht, na het lange parcours door Egypte, Soedan en Ethiopië. De reis lijkt één lange inwijding te zijn, maar waartoe? Is het alle moeite waard geweest? Wat heeft ons hierheen geleid? Nu we zo dicht bij het einde van onze reis zijn, het jaar 2012 nu pas werkelijkheid lijkt te worden, wordt een vraag steeds luider: wat is onze missie? Waarom moesten we naar de bron van de Nijl?
De volgende dag krijgen we een cruciale channeling door die veel verheldert…
deel 6
Monique en ik slapen tijdens ons verblijf in Mulu Ecolodge in een ronde traditionele afrikaanse hut. Het is koud buiten omdat we op een hoogte van 3000 meter verblijven, maar de mensen van de lodge hebben warmwaterkruiken in ons bed gelegd. Eenmaal onder de dekens is het lekker warm. Ik kan de slaap echter niet vatten. De hoogte speelt me parten en de stevige honingwijn en zelfgemaakte alcohol van de vorige avond hebben me geen goed gedaan. De nacht lijkt wel één lange ayuasca sessie.
Als ik de volgende ochtend wakker word ben ik helemaal verbaasd door wat ik zie. De lemen hut heeft tientallen gekleurde flessen in de muur waar de morgenzon doorheen schijnt. Dat levert een kleurrijk geheel op van groene, witte, oranje en blauwe streepjes. Aangezien ik mijn lenzen nog niet in heb, lijkt het of ik naar een streepjescode of DNA streng van chromosomen kijk die oplicht. ‘De broncode’, gaat door me heen.
Monique wordt echter ziek wakker. Ze heeft koorts en buikloop. Ze is de derde op onze reis die gevloerd is. Ze duikt de hele dag haar bed in en kan zich er goed aan overgeven.
‘Ik daal steeds verder af in de diepte,’ zegt ze. ‘Het is OK..’
Ik besluit het ook rustig aan te doen, en na een ontbijt van injera, de traditionele ethiopische pannenkoek, ga ik rustig zitten lezen op een bankje in de zon. Ik heb het boek van Michelle Obama gevonden – Becoming -. Toevallig heb ik jaren geleden in een andere afrikaanse ecolodge het boek van Barack Obama gelezen: Dreams about my father. Een prachtig relaas van zijn zoektocht als man naar zijn bestemming. Ik heb grote bewondering voor deze beide mensen: hoe ze zich op een integere manier inzetten voor hun land en voor de wereld. (Ik wordt dan ook altijd nogal narrig als sommige mensen hen op basis van allerlei complottheorieën ‘zwart’ proberen te maken.)
Een andere synchroniciteit vindt plaats: ik lees in Michelle’s boek over de dag dat Obama verkozen wordt tot president. Op dat moment zat ik in Ethiopië in een hotel naar de TV te kijken met vele Ethiopiërs. Dat was een ware belevenis: De eerste zwarte president!
Inmiddels is onze Ethiopische gastheer Abey de hele dag in gesprek met een delegatie van Afrikaanse overheidsambtenaren om zijn visie uit te leggen: hoe je de boeren kunt betrekken bij het plan om de oorspronkelijke natuur weer de ruimte te geven. De bedoeling is dat het ecoproject over de hele regio wordt uitgebreid.
Monique neemt kopjes thee en rust de hele dag. Na de marathon van Soedan is deze verplichte rustdag een verademing. En op de een of andere manier hoort het bij ons proces om dieper de stilte in te gaan. Als de nacht valt verschijnen duizenden sterren boven onze hut.
De nacht brengt diepe healing. Ik droom dat de oude vloek die over Afrika hangt ongedaan wordt gemaakt. De vervloekte ring van keizer Haile Selassie (lees: Het Labyrint van de Tijd) wordt opnieuw gesmeed in liefde. Ik bid enkele uren lang en val dan opnieuw in slaap. Om een uur of vier wordt ik opnieuw wakker uit een droom, waarin iemand ‘Stille nacht, heilige nacht’ zingt. Monique is ook wakker. De koorts is geweken. ‘Het is volbracht,’ zegt ze. ‘De bron-code is getransformeerd.’
We toasten met een flesje mango-sap. Op de een of andere manier moesten we in deze lemen hut samen een proces doormaken dat op het diepste niveau heling brengt, zowel voor onszelf als voor Afrika.
Als ik de volgende dag afstem op mijn gids, krijg ik de volgende channeling door:
“Your journey and your visit here is all about the source code. As you were making the journey towards the source through this land of Africa, you were also making a journey inside your own bodies, inside your own energetic system, to return to the source.
Now here you are in Ethiopia, the craddle of civilisation, the origin of humankind, where it all began, where the first human beings walked the earth. And from that point on they spread over the world, becoming different races, different cultures, different religions. But at this crucial moment in time you start to remember the origin, the source.
Now what does the source code mean? This code is engrained in your DNA and it is what you’re made of. But part of the DNA is not released yet. It is still sleeping. It will awaken when you connect humanity, when you connect all the different races together. Then different parts of the puzzle will be activated and the awakened human being can be born. So the more you connect as humanity, the more you have interracial marriages, the more you connect different cultures and religions – because it is also an energetic connection, so it’s a genetic connection and an energetic connection – when this connection happens the full picture of what it means to be human will be unleashed. Your full potential will become apparent, visible. Which is a next stage of evolution of mankind.
That’s why we urge you to make connections to other cultures, to gather the tribes, to become one race. Not because you need to be the same, but you need to collect all the differences, to collect the different parts of human beingness. Then this source code will start to be activated. You will remember, litterally re-member, who you are. You will become member of this race of beings, of lightbeings, that came here in the first place. Stepping foot on this planet, creating the paradise, co-creating with Mother Nature. Because she is part of you as you are part of her. There’s a complete interdependence.
But with your consciousness and the consciousness of this planet you created this whole world in which you’re living. It’s time that you remember your potential as creators. It’s time to remember that there is nothing outside you, that has power over you. No gods, no demons, no forces, it’s all about you. Incorporating the powers that you have given away to religion, to authority, to law, to ideas outside of yourselves.
But the more you come home in yourself, you start to realize that you are both human and god, or goddess. You embody the full spectrum. And while opening up to this full potential of humankind, you will start to connect with other terrestrial beings as well, who are living in different realms, as lightbeings, and who are part of your family as well.
So open up to who you are. Open up to the source code of humankind. Open up to all the different beings on this planet and become one.”
deel 7 – laatste deel
De laatste dag van ons verblijf in Mulu Ecolodge maken Monique en ik een wandeling naar de dichtbij gelegen rivier die uit de bergen stroomt. We zijn in het brongebied van de Nijl bij de Choke Mountain. Het gebied is de bron van 59 rivieren en 273 bronnen en het is de watertoren van het bovenste Blue Nile Basin. Het is een tropisch ‘Avatar-achtig’ gebied van planten en dieren. Choke betekent ‘erg koud’.
Het zonnetje schijnt echter heerlijk, en we voelen ons goed. De ziekte en de duisternis van de afgelopen dagen zijn geweken en de wereld ziet er stralend uit. Over enkele uren zal een chauffeur ons naar het Tanameer brengen, waar onze reis eindigt.
Maar eerst genieten we van de intimiteit van dit kleine riviertje dat door een groen bergdal stroomt. Een van de Ethiopische gidsen van de Lodge begeleidt ons.
Als we bij het water aankomen stemmen we ons beiden af. Monique zingt een prachtig lied terwijl ze met haar handen in het water speelt. ‘Isis is our Mother…’
Als ik mijn ogen sluit zie ik het beeld van een vrouw op me afkomen. Ze is jong en oud tegelijk. Ze is de godin van de bron, maar ook de godin van Afrika; ze is de zonnegodin, maar ook mijn geliefde… Ze is het vrouwelijke in haar meest sensuele maar ook wijze vorm. Ze spreekt in beelden en emoties, maar vooral via mijn lichaam. Het is alsof er allemaal goud in mijn lijf wordt geplaatst. Opeens denk ik aan het Afrikaanse masker dat ik van mijn tante heb gekregen. Op het hoofd van het masker staat het beeld van een naakte vrouw. Dit is Haar…
“I am E’va. I am love. I am wisdom, but also nourishment. I am here for you to care for you, to care for your body. To bring you love and abundance. Are you ready to receive me? To let go of your fear of love? Are you willling to receive, without any condition?
I am the Mother, but I’m not your mother. I am woman. I am you. I am inside of you. Please listen to me, so we can work together. I am what you have been longing for, searching for. Lay your head on my lap, on my breasts, on my heart. Listen to my heartbeat, and you will hear the pulse of the universe.
Do not be afraid. I will not abandon you or hurt you, as has happened before when you received love. Relax in my presence and in my body…
You will receive love in many forms: a place, a community, water, air, trees, a garden of love,…a sensual love, a love you can touch and cherish. Let it in. You, who have given so much…to the world. Now it is time to receive…”
Ik ben geraakt door haar woorden en aanwezigheid, zo voelbaar in mijn lichaam. Ik draag haar energie de rest van de reis bij me, alsof ik een dierbare geliefde heb ontmoet.
Ik krijg een berichtje dat de taxichauffeur is gearriveerd. Rustig wandelen we terug, pakken onze spullen en nemen afscheid van Abay, Valerie en de gasten die in de lodge verblijven. Een laatste reis vangt aan van 6 uur richting het Tanameer. Dit meer is het verzamelpunt van alle bronnen vanwaaruit de Blauwe Nijl zijn lange reis begint door Ethiopie, Soedan en Egypte.
Onderweg zien we dat heel Ethiopie zich klaarmaakt voor het Timkat, het grote doopfestival dat 3 dagen duurt. Een kleurrijk gebeuren waarin de Ark van het Verbond uit de kerk wordt rondgedragen en uiteindelijk in een groot bad wordt geplaatst. (Er zijn talloze Arken van het Verbond, om te voorkomen dat iemand weet waar de echte ark zich bevindt…) Aan het eind van een rituele nacht springt iedereen in het bad om gedoopt te worden met het heilige water van de Nijl.
Onze reis eindigt echter de volgende ochtend aan de oever van het meer, in alle stilte en rust. In de verte zien we een Nijlpaard zich wassen. Diverse vogels kwetteren in de bomen om ons heen. De papyrus groeit hier in weelderige bossen langs de oever van het Tanameer.
Onze reis zit erop: vanaf de monding van de Nijl, de piramides van Giza, de lichtstad Luxor, de oase van Aswan, het oude rijk van Kush, de miljoenenstad Khartoum, de ceremonie van de Derwisjen, mMulu Ecolodge, het brongebied van de Nijl… alles smeedt zich aaneen als een ketting van prachtige parels. Wat een rijkdom en wat een schoonheid hebben we ervaren. Op de radio horen we dat het internationaal overleg tussen Egypte, Soedan en Ethiopie over de Nijl gunstig is verlopen. Er is een overeenkomst gesloten….
Van Anne krijg ik een channeling door over het element Water:
“Water is about bringing life, real life. The clear essence of water brings forth life in its purest form. In the natural order, the rule of law. It is coded into that water. Without water, no code. No information. This holy essence is so misunderstood, especially in these days. As if water were livingless, meaningless, only there for your needs to be fulfilled. But what are your needs? You think you need water for your agriculture, for your animals, for washing the dishes… Of course you need water for purity. But most of all you need water for life, do you understand the full meaning of that word: life? It is the opposite of death. Not in the sense of dying, but in the sense of not being aligned with the whole truth and the law of order, the real law of order. If water is neglected and poisoned it loses its code and becomes dead water. So water is about humanity refinding its purest true form. Distortion on water brings forth distortion on emotions, because humans are emotionally driven. They think they follow their ratio, but mainly they follow what they feel or what their emotions makes them do. So pureness of water will make us act differently.
And herein lies an enormous responsability for these women – and men – who have the power to deal and talk with the waters of the world. They can remove the dirt so the true codes can live again and by doing so encode their own waters, in their bodies, which will make them act differently. And so they will bring forth different children, so it is all linked with sexuality and procreation. If waters get dirty or dies, women will no longer give birth to sane children. If the waters of the world and of the body are purified they will bring about a whole new humanity. So clearance of emotions and sexuality is at stake now. Purity and the right codes are needed.”
Lake Tana, 17 januari 2012
EINDE