AMIATA: of de zoektocht naar Atlantis
Oktober 2001
‘Vind je ook niet dat de wereld van vandaag erg op Atlantis begint te lijken?’ vroeg Lily, mijn italiaanse vriendin.
We reden kris kras door de heuvels van Toscane op een warme dag in het jaar van 2001.
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Het is precies hetzelfde als toen: een vergevorderde wetenschap en techniek, de arrogantie van de ratio, we kunnen alles, zelfs nieuw leven maken, maar van de essentie en het gevoel weten we weinig af. Hoogmoed komt ten val’.
‘Denk je dan dat Atlantis echt bestaan heeft?’ vroeg ik achterdochtig.
‘Ja, waarom niet? Je moet dat breed zien. De mensheid bestaat al meer dan 100.000 jaar, en de enige geschiedenis die we kennen is van de afgelopen pakweg 5000 jaar. Dat is toch niets? Er moet daarvoor toch ook iets geweest zijn? Waarom zouden we alleen in deze tijd ontwikkeld zijn?’
‘Ik weet het niet. Het klinkt mij meer als een sprookje in de oren uit oude tijden’.
‘Jij bent veel te nuchter, net als al die andere Nederlanders. Precies zo hoogmoedig’.
‘Alsof jullie Italianen de wijsheid in pacht hebben…’ pareerde ik.
‘Wij voelen tenminste nog iets; de passie voor leven, dat kun je van de meeste Nederlanders niet zeggen’.
De discussie begon te ontsporen in een klassiek man/ratio-vrouw/gevoel gevecht, tegen de achtergrond van onze nationale afkomst.
Al pratende kwamen we steeds dichter bij een oude slapende vulkaan, die Monte Amiata wordt genoemd. De berg ligt midden in het Etrurische gebied, tussen Rome en Florence in. Vroeger was het de heilige plek van de Etrusken, maar toen de Romeinen de heerschappij over het Italiaanse schiereiland veroverden ging de oude cultuur en de kennis van de Etrusken verloren. Hoe dichter we echter bij de vulkaan kwamen, hoe heftiger en vuriger onze woordenwisseling werd.
‘Jij staat nergens voor open!’ fulmineerde Lily. ‘Je denkt dat je alles weet, maar wat weet je nou eigenlijk?’
Omdat ik niets meer wist te zeggen en de hele discussie uitzichtloos vond begon ik uit woede en frustratie harder te rijden. Totdat Lily plotseling aan de handrem trok, we bijna de berg afreden en nog net voor de helling schuin op de weg tot stilstand kwamen. Lily stapte boos uit de auto, liep woedend de weg af en liet mij perplex achter. Was dit Italiaanse passie, totale gekte of de vulkaan die voor mijn ogen tot ontploffing was gekomen?
’s Avonds legden we in een restaurantje onze ruzie bij. ‘Sorry dat ik zo heftig reageerde’, zei ze. ‘Maar als ik het gevoel krijg dat ik niet gehoord wordt, dan wordt er een soort vuur in me wakker. Ik kan er niets aan doen.’
‘Misschien heb ik ook niet echt geluisterd. Het is zo vreemd voor me allemaal. Ik weet niet wat waar is en wat niet, en op deze plek lijkt alles zo veel intenser te zijn.’
Ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niets wist van Atlantis of van de geschiedenis van voor de jaartelling, behalve wat ik uit de boekjes geleerd had. Plato had voor het eerst over het oude verzonken continent gesproken. Kon het zijn dat-ie gelijk had? Waren de oude mythen wellicht echt gebeurd?
Die nacht droomde ik dat ik met 12 mensen rondom een mensengroot kristal zat, waarmee we de aarde en het klimaat via telepatisch contact konden beheersen. Door misbruik en hoogmoed knalde het kristal echter uit elkaar en de hele wereld verdween in de golven. Ik schrok wakker. ‘Atlantis!’ Dacht ik. Zou het dan toch bestaan hebben? Of was de droom niet meer dan een fantasie?
De gedachte liet me niet meer los en ik begon steeds meer paralellen te zien tussen onze tijd en het verhaal van het continent dat in de zee verdwenen was. Zou het kunnen dat we op hetzelfde punt in de ontwikkeling waren aanbeland? Bevonden we ons in een tweede Atlantis? Waren we in staat door de vervuiling, de overbevolking, de wapenwedloop en het misbruik van techniek onze eigen wereld te vernietigen? Het begon er angstwekkend op te lijken. Wellicht had Lily gelijk.
De volgende dag verkenden we het gebied rondom de berg. Overal waren oude stadjes, prachtige olijfgaarden en kleine wijnvelden. Op sommige plekken kringelden zwavelwolken uit de flank van de vulkaan. Het landschap leek op de lieflijke heuvels van het Hobbit-volk uit Lord of the Rings, en overal werden we hartelijk welkom geheten. Het leek alsof de mensen hier al eeuwen lang in complete harmonie met de berg en het land leefden. De kleinere bergen rondom de vulkaan droegen de namen van Etruskische goden: monte Fiora, Monte Nero, Monte Giovi, monte Labro…Vreemd genoeg was de streek nauwelijks bekend bij het grote toerisme, int tegenstelling tot Siena, Florence of Rome. Hoe kon het dat het middelpunt van de Etruskische cultuur, het heilige centrum, totaal vergeten was? De Romeinse en later de Roomse overheersing had blijkbaar de herinnering aan de oude goden volledig uitgewist.
‘Daar!’, riep Lily opeens terwijl ik nog namijmerde over vroeger tijden.
‘Je maakt me aan het schrikken; wat is er?’
‘Zie je dat bord: Potentino, Castello Medioevale. Dat is de plek waar we moeten zijn’.
‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik.
‘Intuïtie’, lachte ze. ‘Ik weet het niet, maar volgens mij moeten we er gaan kijken’.
We volgden het weggetje en belandden na een drietal kilometer over een zandpad bij een grote, ongenaakbare burcht: kasteel Potentino. We klopten aan bij de kasteelpoort en een van de werklui deed open. ‘Het kasteel is dicht’ zei hij, ‘maar kom vanavond maar terug, dan is de kasteelvrouwe er.’
Die avond waren we te gast bij Charlotte Horton, nicht van wijlen Graham Greene, de engelse schrijver. Aan tafel zaten verschillende werklui, de moeder van de kasteelvrouwe en enkele Italiaanse gasten, die zo uit een film van Fellini waren gelopen. Charlotte vertelde dat ze het kasteel een aantal jaren ervoor had gekocht en het volledig in oude luister wilde herstellen. Ze had zich verdiept in het Italiaanse landleven en het maken van wijn en olijfolie hadden haar hart gestolen. Onlangs was haar eigen wijn, de Potentino, op de markt gekomen. ‘Kom’, zei ze en ze nam ons mee naar de grote eiken houten vaten die in de wijnkelder lagen en wijdde ons in in de geheimen van de wijn.
‘Wijn is de quintessence van alle elementen: de smaak van aarde, de zuiverheid van de lucht, de helderheid van water en het vuur van de zon smelten allemaal tesamen in de wijndruif. Het is een alchemistisch proces. Door alles samen te voegen ontstaat het 5eelement: de wijn. Proef maar’. Ze schonk ons de beste wijn die ze had.
Een maal per jaar persen we de druiven op de oude manier: met de voeten, net zoals de Etrusken deden. Het was een volk met een diepe wijsheid en grote kennis van de aarde. De oorsprong van het volk is onbekend, maar sommigen zeggen dat ze van Atlantis afstammen’.
Lily en ik keken elkaar aan; Atlantis… het onderwerp leek ons niet los te laten. Charlotte leidde ons rond door de verlaten gangen, oude kelders en de kapel van het kasteel, en vertelde dat de plek lang geleden een Etruskische woonplaats was geweest. ‘De Etrusken leefden met het land; ze voorspelden de toekomst door naar de vogles en de dieren te kijken, en lazen belangrijke boodschappen in de tekens van de natuur. De wijsheid van de aarde werd hoog in ere gehouden.’ In de kapel bevond zich een portret van de Heilige Katherina. dat net gerestaureerd werd. ‘Ik heb een band met haar,’ fluisterde Charlotte ons toe. Het is net alsof ik haar geest kan voelen. Het klinkt misschien gek, maar ik heb het idee dat ik haar geweest ben, ooit in een vroegere tijd…. maar het was vrouwen niet toegestaan de leiding te hebben of hun wijsheid te verkondigen. Daarom ben ik teruggekomen..’ Ze zweeg.
Die nacht sliepen we in een hemelbed in een van de torenkamers van het kasteel. Uit het raampje in de muur konden we de contouren zien van de oude vulkaan. Ze lag er stil en rustig bij onder een flonkerende sterrenhemel; de Sacro Monte, de heilige berg.
De verhalen over de Etrusken, Atlantis, Potentino en deze wonderlijke kasteelvrouw sloten zich aaneen als de puzzelstukjes van een groot mysterie.
Toen ik me ’s nachts op de grens van waken en slapen bevond zag ik voor mijn geestesoog diep in de aarde onder het kasteel een vrouw vastgekluisterd aan ketenen.
‘Help me’, riep ze. ‘Ik ben een priesters van Gaia, Moeder Aarde, en onze taak bestond eruit, de heilige plaatsen op aarde te eren en te beschermen. Maar onze kracht is vernietigd. De mensen zijn Moeder Aarde vergeten. Déze berg is één van de toegangen tot het hart van Moeder Aarde, waar zich een groot aardekristal bevindt. Het is van belang dat deze poort opnieuw geopend wordt, zodat de verbinding tussen de mens en de aarde hersteld wordt.
De patriarchale godsdiensten hebben de kracht van het vrouwelijke verbannen en verguisd, maar zonder het vrouwelijke gaat de wereld aan hoogmoed en ratio ten onder’.
‘Wat kunnen we doen?’ vroeg ik in gedachten.
‘Maak me los en herstel de oude heilige krachtplekken in ere. Het is tijd dat de Aarde als levend organisme weer opnieuw geheiligd wordt. Anders is de mensheid gedoemd ten onder te gaan.’
‘Maar hoe?’ vroeg ik.
‘De weg wordt gemaakt door hem te gaan’, antwoordde de priesteres. ‘Verzamel je op heilige bergen en aktiveer opnieuw het lichtnetwerk rond de aarde’.
‘Lichtnetwerk?’
‘De Aarde is net als een lichaam; Het bevat bepaalde krachtcentra, net zoals in het lichaam. Door naar deze heilige plaatsen toe te gaan en er bewustzijn te brengen kan de aarde zich herstellen. Het aardegrid, dat bestaat uit leylijnen die rond de aarde lopen, is een energetisch netwerk dat de harmonie in stand houdt. Door je ermee te verbinden wordt de aarde opnieuw gevoed’.
‘Zoals in Atlantis’, zei ik.
‘Klopt, in de oude tijd was er veel kennis over het werken met kristallen om de aarde te besturen en te beinvloeden. Door misbruik zijn de kristallen verloren gegaan en is het aardegrid uit balans geraakt’.
De priesteres zweeg, en terwijl ik haar bedankte zag ik hoe haar ketens van haar afvielen. Ze pakte een schaal met vuur en wandelde vanuit de diepte naar boven om het heilige vuur van de kennis van de aarde te ontsteken.
‘Ga naar de heilige plekken’, zei ze ‘en bereid je voor op de grote transformatie’.
Ik keek naar Lily die in diepe slaap was en wist niet of ik alles gedroomd had of dat het echt gebeurd was. Maar ik onthield haar woorden en in de jaren die volgden reisde ik naar meer en meer heilige plaatsen op aarde. Of er ooit een Atlantis had bestaan wist ik niet, maar er was een vraag die me steeds meer bezighield; Was er nog tijd om een tweede Atlantis te voorkomen?
DE GROTE OMWENTELING
Er zijn momenten in de geschiedenis waarop alles tot stilstand komt. Dit is zo’n moment.
Net zoals we in onze persoonlijke levens momenten van geboorte, dood of crisis hebben,
zo zijn er momenten in ons collectieve bewustzijn die om aandacht, wijsheid en inzicht vragen.
Terwijl alles om ons heen voortraast in een orkaan van verandering
wordt de uitdaging steeds groter om ons te richten op de stille kern in het midden.
Dit is een uitnodiging om samen te komen en stil te staan
bij de volgende stap in onze evolutionaire ontwikkeling als mensheid op deze planeet.
Het is tijd om werkelijk verbinding te maken met alle mensen op aarde,
onze verschillen en overeenkomsten te bekijken,
onze oordelen en voorkeuren te begrijpen
en in te zien dat we allemaal deel uit maken van een en dezelfde familie: de mens.
Tegelijkertijd is het van het grootste belang dat we begrijpen dat de aarde geen dode planeet is,
maar een levend en bewust organisme waar we deel van uitmaken.
We kunnen haar niet ongelimiteerd gebruiken voor onze eigen doeleinden.
Het lijkt tijd dat we haar opnieuw moeten eren, dat we de kwetsbare balans van de natuur herstellen,
dat we de lucht waarderen die we inademen,
het water beminnen dat we drinken
en de grond liefhebben waarop we leven.
Net zoals we ons bewuster zullen worden van moeder Aarde,
zo zullen we ons opnieuw gaan herinneren dat er een geest is die ons leidt:
sommigen noemen het God, anderen Allah of Krishna, het Grote Mysterie of het Al.
Het maakt niet uit. Belangrijk is dat we beseffen dat we niet alleen zijn,
maar dat er een bewustzijn is dat ons richting geeft, ons leidt
en ons bijstaat in de momenten van nood.
Het moment is aangebroken
waarop we collectief voor een grote poort staan;
een poort van transformatie en inzicht.
In 2012 eindigt een cyclus in onze tijdrekening die voorspeld is door de Maya’s in Zuid-Amerika,
de Hopi-indianen in Noord-Amerika en de Vedische geschriften in India.
Het is het einde van een periode van 26.000 jaar en het begin van een nieuwe cyclus.
De komende jaren willen we jullie uitnodigen je te verzamelen op de heilige plekken op aarde,
waardoor het bewustzijn van de mens zich kan verbinden met de wijsheid van de aarde.
Het veld van collectief bewustzijn kan daardoor in harmonie komen, en tegelijkertijd zal je merken dat je eigen ontwikkeling een grote versnelling doormaakt.
Op 21 december 2012 culmineert deze ontwikkeling in een climax of omslagpunt.
Geen apocalyps, maar eerder een geboortemoment.
De weeën die jullie nu voelen maken deel uit van deze grote omwenteling, die door zoveel oude volken voorspeld is.
Bereid je voor, maak je klaar voor de grote sprong, ruim je huis op en laat de oude patronen van beklemming, angst, zorgen en teleurstelling varen.
Open je voor wat het nieuwe je te brengen heeft.
Verbind je met je spirituele familie, die zich overal om je heen bevindt.
Kader 1:
In 1987 verzamelden duizenden mensen zich op heilige plaatsen op aarde voor de Harmonische Convergentie, een sterrenstand die eens in de vijfduizend jaar voorkomt. Deze sterrenstand luidde de laatste 26 jaar in van het einde van de Mayakalender in 2012. Als jonge student kwam Ton van der Kroon toevallig op één van de krachtplekken en de gebeurtenis veranderde zijn hele leven. Sindsdien maakt hij reizen naar heilige plaatsen op aarde en schrijft hij over de transformatie die momenteel gaande is. Happinez publiceert uit zijn reisdagboek en volgt hem op zijn laatste reizen in 2012…