Over kruistochten, onvolwassen mannelijkheid en het recht van de sterkste
Het is duidelijk: Trump heeft de grootste bek, de grootste bom, en de grootste militaire macht. We zijn aangeland op het punt in de westerse geschiedenis dat opnieuw het recht van de sterkste geldt. Niet meer het parlement of de democratie, de vereniging van naties, of de scheiding der machten, maar simpelweg degene met de grootste bom. Trump is de baas van de apenrots en alle andere apen hebben zich te buigen of te schikken naar zijn heerschappij.
Na het moeilijke gestuntel van parlementen, partijen en verkiezingen is dit verrassend simpel, en misschien voor velen ook heel aantrekkelijk. De sterke man lost alle problemen op. Hèhè. Effe de bezem erdoor. Vluchtelingen en illegalen: weg ermee. Zwarte of gekleurde mensen: opzouten naar je eigen land. Vrouwen: mond houden en mooi zijn. Homo’s, gehandicapten of kunstenaars: wegwezen. Journalisten, critici en andersdenkenden: bek houden. Een land dat moeilijk doet: bombarderen.
Wat een heerlijke eenvoud en helderheid. We zijn weer terug aanbeland bij de oertijd, waar de blanke man met de grootste knuppel, het grootste ego en de grootste pik het voor het zeggen heeft.
Als over twee dagen de Navo bij elkaar komt zullen andere westerse leiders zich waarschijnlijk gedwee scharen achter hun opperchef. Ze zullen vriendelijke woorden aan hem richten, voor hem buigen en hem paaien. Zíjn vijanden zijn hún vijanden. Schoof, Rutte, Starmer, Macron en van der Leijen zullen als adjudanten van de macht de rode loper uitleggen. De westerse gelederen sluiten zich.
Het droppen van de drie bunkerbuster bommen heeft iets weg van een James Bond film. De bommen graven zich door het aardoppervlak heen zestig meter de grond in om een onderaardse nucleaire faciliteit onschadelijk te maken. Het zou de ontknoping kunnen zijn van een spannende film waarbij de schurk – meestal een Rus, een Chinees of een Arabier – eindelijk vernietigd wordt. Maar het script loopt deze keer net iets anders: de schurk is namelijk in dit geval de leider van de westerse wereld.
Wat er op 22 juni is gebeurd is het officiële begin van de achtste kruistocht tegen de islam. Het is een herhaling van iets wat al eerder in de geschiedenis heeft plaatsgevonden. Door de geschiedenis heen heeft het westen zich keer op keer gestort op haar favoriete vijand: de moslims. De kruistochten naar het Midden Oosten in de 11e en 12e eeuw, de reconquista in Spanje en Portugal van de 7e tot de 14e eeuw, en nu brandt de strijd opnieuw los. Dit keer doen Modi van India, de leider van de hindoes, en Netanyahu van Israel ook hartgrondig mee. De laatste roept er al jaren om en heeft de voorzet gegeven door Iran aan te vallen. De kop van jut is niet alleen Gaza, Irak, Pakistan, Afghanistan of Iran, maar eigenlijk de gehele Islamitische wereld.
De Joods christelijke wereld is haar grote offensief begonnen, en overal zullen politieke leiders, rechtse of christelijke partijen en groepen die vatbaar zijn voor islamofobie zich achter hun voormannen scharen. De strijd moet voor eens en altijd beslecht worden. ‘The Empire strikes back.’ Het autoritaire bewind van een stel oude baarden in Iran is slechts een aanleiding.
Ik vrees dat vele moslims in Nederland en andere landen de angst om het hart slaat en aan hun water voelen hoe het ervoor staat. En wellicht hun koffer al hebben klaarstaan. Jongere moslims zullen zich in hun baldadigheid keren tegen de westerse machten en daarmee de incidenten creëeren die de stok worden waarmee de islam geslagen wordt.
Toen in Amsterdam de Maccabi-supporters de stad op stelten kwamen zetten met leuzen dat ‘alle Arabieren dood moeten’, en dat ‘er geen scholen meer zijn in Gaza omdat alle babies vermoord zijn’, waren het de Marokkaanse jongeren op scooters die ze mores wilden leren. Simpelweg omdat onze politieke leiders geen mond opendoen over het eindeloze geweld in Gaza. Wat deden wij: de moslim jongeren bestraffen.
De Maccabi supporters gingen vrijuit, omdat – oh hoe wonderbaarlijk – de filmopnames van het GVB per ongeluk verloren waren gegaan. Toeval? Wellicht, maar niemand zal het geloven.
Kortom: we kiezen partij. We doen mee met de strijd. We veroordelen niet de agressor, maar Iran. We scharen ons aan de kant van de machtigen der aarde. En nodigen Trump met alle egards uit op de Navotop.
Het is een van de meest gevaarlijke ontwikkelingen van onze tijd, en het lijkt erop dat we hiermee in een wereldwijd conflict, zo niet een derde wereldoorlog gerommeld worden. Zodra Europa zich tijdens de navotop schaart aan de kant van Amerika, zoals het altijd braaf gedaan heeft, is het medeplichtig aan de slachtpartij die al 1,5 jaar geleden begonnen is in Gaza maar zich nu uitbreidt tot vele andere landen en continenten.
De plannen van Trump laten niets te gissen over. De man zegt wat-ie doet, en doet wat-ie zegt. In die zin is het klip en klaar. Voor degenen die nog hoopten of dachten dat de man een vredesduif is, of een lichtwerker of de messias, is dit de wake-upcall. Hij is het schoolvoorbeeld van een onvolwassen man, die zijn eigen onvermogen, onzekerheid en onwaardigheid als man maskeert met veel spierballentaal, en zijn innerlijke demonen projecteert op de buitenwereld. Zijn innerlijke vrouw plakt hij op Melanie, die vooral mooi en blond moet zijn. Hij is het gevolg van een lange westerse traditie, waarin we als blanke mannen niet geleerd hebben om naar onszelf te kijken, te schouwen en aan zelfreflectie te doen. We waanden ons oppermachtig, veroverden de hele wereld en waren de helden. Maar ons heldhaftige beeld begint af te brokkelen, de koloniale machtsorde wankelt, en er komen scheuren in onze superioriteit. Het wordt pijnlijk duidelijk dat we toch niet de superhelden zijn die we gehoopt hadden.
In de mythologie werd de Fenicische prinses Europa geschaakt en vervolgens genomen door Zeus, die zich vermomd had in de vorm van een witte stier. Het lijkt erop dat ook dat verhaal zich herhaalt.
Voor Europa is wellicht er nog een laatste kans: ons herinneren waarom we na de Tweede Wereldoorlog een verbond van naties zijn geworden, dat ‘nooit meer nu is’, dat we opnieuw kiezen voor vrede, neutraliteit en menselijkheid, een samenkomen van godsdiensten en naties, en Trump zeggen dat-ie niet meer welkom is. Maar of we daar de ballen voor hebben is maar zeer de vraag.