Nefratete: ‘In de cultuur waar ik vandaan kwam, die een zuidelijkere cultuur was dan de Egyptische, betekende mijn naam ‘zwart gezicht’. Hoewel mijn huid niet zo heel donker was, maar dat was de naam die me werd gegeven toen ik geboren werd en al op vroege leeftijd werd uitgehuwelijkt aan één van de godenzonen van het licht. Uit het land dat jullie kennen als Egypte. Ik was vol verwachting over deze toekomstige bruidegom die mijn gade zou zijn. Omdat ik van een hoog koningshuis was, werden huwelijken op zeer vroege leeftijd al besloten. Omdat het voortbestaan van het koningshuis en daarmee de hele koningslijn werd bepaald in onze cultuur.
De man die mij werd toegewezen, was Achnaton, ere zij Aton, ere zij de zon. Hij was jong en ik heb hem al op vroege leeftijd mogen ontmoeten. Er was een sterke zielsverbinding tussen ons, als zielenmaatjes, en dat hebben we vanaf het begin zo ervaren. We waren als de kinderen in het paradijs, speelden en genoten van het leven dat ons was beschoren.
De werkelijkheid zou anders zijn, zoals we later gingen ervaren. Onze liefde hield geen stand, alhoewel onze zielsverbinding nooit verbroken is geweest. Maar er kwam een andere man in mijn leven, Generaal Horemheb, omdat ik mij aangetrokken voelde op een veel aardsere manier, sensuelere manier. Hij liet mij mezelf echt als vrouw voelen, terwijl ik met Achnaton veel meer de zielenverbinding deelde.
Onze wereld die we schiepen tezamen in Amarna was een wereld van dromen. Een wereld van revolutie van een nieuwe tijd. Maar we gingen veel te snel. Vooral Achnaton ging veel te snel. Hij had het hoog in zijn bol. Ik kon uiteindelijk niet anders dan hem ondermijnen, hem afbreken. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik de balans moest houden naar de aardse kant toe. Het volk was nog niet klaar, en ik ook niet. Ik was nog niet toe aan zijn grootse ideëen, en waarschijnlijk hijzelf ook niet. Ik koos voor de liefde en voor de Aarde, en daarmee werd onze droom beëindigd. Onze hoop was gevestigd op onze zoon.
Maar ook ik werd verraden door de liefde. Horemheb wilde niet zozeer mij hebben als wel mijn macht en mijn schoonheid. De bitterheid die ik daaraan over heb gehouden, heeft mij diep gegriefd, tot ver in mijn incarnaties toe. Ik heb moeten worstelen om deze pijn te kunnen verwerken. Dat ik koos voor de aardse dualiteit van de liefde en de lust, en daarmee ook de last en de pijn binnenliet in mijn leven. Ik viel als het ware uit de gratie. En mijn naam… hoewel vaak opgehemeld in ere, ben ik ook vaak verdoemd geweest. Waarmee eigenlijk de kracht van de vrouw, en de vrouwelijke lijn waar ik toe behoorde, besmet is geraakt, besmeurd. Omdat ik me liet verleiden door de lust.
Ik zoek nog steeds een verbinding tussen beide. Tussen de aardse lust en de hemelse zielsverbinding. Dit is de taak die ik mijzelf gesteld heb, om in vele incarnaties tot uiting te brengen, waaronder in het leven van Maria Magdalena. (Ton: ik zie nog een leven… hoe heet ze nou, Claudile Clau..) Camille Claudel… maar er zijn vele vrouwenlevens die in mijn zielenlijn gevormd zijn.
Ik wil de schaamte en de schuld van de seksualiteit opheffen, zodat het lichaam werkelijk zijn heilige plaats kan innemen in het goddelijke feest. Dit is waar mijn werk over gaat. Omdat het anders, als het lichaam en de Aarde niet geëerd worden, de mens zich verheft tot het goddelijke, maar dat niet kan handhaven, zoals bij Achnaton gebeurde. Ook hij heeft daarin zijn lessen geleerd, en is gaan zoeken naar de verbinding met Moeder Aarde. En hij heeft zijn hoofd moeten buigen.
We staan nu voor een poort om opnieuw het Heilige Huwelijk in te treden. Om de zielsverbinding aan te gaan, dit keer niet alleen als godenkinderen, maar ook als mensenkinderen. Mens en God gelijk. Het spel is begonnen. De rituele ruimte is geopend voor het Heilige Huwelijk, de verbinding tussen man en vrouw, God en Aarde, in de komende drie jaar. Zijn er nog vragen?’
VRAAG: Is er nog verbinding met de maan?
‘Ik weet niet of je doelt op de Maantempel in Jericho, waarin een deel van mijn kennis werd doorgedragen door de vrouwenlijn binnen de Esseense traditie. Daarin werd de kennis die vanuit onze mysterieschool werd beoefend, doorgedragen. Maar in die tijd waren de mannenwereld en de vrouwenwereld eigenlijk al gescheiden, en werden ze apart beoefend. Hoewel er wel verbinding was, maar het mocht niet zo zijn dat die lijnen bij elkaar kwamen. Daarom kon ik in die tijd, als Maria Magdalena, vrouwe van de maan, niet met mijn partner Christus bij elkaar zijn. We waren wel samen, maar ook niet. Er waren momenten van scheiding omdat het niet paste binnen de cultuur.
Snap je dat deze lijnen door de geschiedenis heen altijd hetzelfde zijn? Het zijn bepaalde ontwikkelingen die door de eeuwen heen lopen. Thema’s die langzaam tot vervulling komen, en nu een punt bereiken in de tijd waarop al die verschillende lijnen samenkomen, al die verschillende thema’s tot een apotheose, tot een climax leiden. Daarom is het zo belangrijk om terug te gaan in de tijd en te zien wanneer de thema’s ontstaan zijn. Wanneer de verschillende klanken van een concert begonnen zijn. Wat hun grondtoon is. De bron waaruit zij zijn ontstaan. Zowel de conflicten als de schoonheid. Omdat je, zodra je bij de grondtoon uitkomt, weet wat de eindtoon is. Begin en eind. Alpha en Omega.
Waar ik stond aan het begin van de vrouwenlijn, zo stond Achnaton aan het begin van de mannenlijn. Die periode gaat zich nu afsluiten, omdat de poort wordt geopend voor het kind. Toetanch-aton, zoon van God. Licht van de Christus. Geïncarneerd IN het lichaam.
Verbinding tussen hemel en aarde.’
(Olijfberg, 16/05/2009)
[travelers-map maxzoom=18 init_maxzoom=10 centered_on_this=true cats=Doorgaves post_types=post]