We stemmen ons bij aankomst in Diyabakir af op wat we hier te doen hebben.

‘Geduld, geduld, verblijf in het onbekende. Want door jullie aanwezigheid ben je eigenlijk al informatie aan het verzamelen op subtielere niveaus, die je misschien nog niet kan duiden in eerste instantie. Maar wees ervan verzekerd dat wij bij jullie zijn en met jullie mee leven. Langzaam zullen de dingen zich ontplooien en ontvouwen. Nu is het een kwestie van gewoon maar deze nieuwe wereld in je opnemen en je laten verrassen door de nieuwe vormen, kleuren, taal en gebruiken.

We zouden zeggen verken de stad op je gemak door wat rond te kijken en zo hier en daar stil te staan en te voelen, te doorvoelen. Want dat is eigenlijk de ingang tot het collectieve veld; dat jullie in jullie lijf gaan voelen wat zich hier heeft afgespeeld in de loop der eeuwen. Eén van de zaken die jullie al gewaar zijn, is de enorme hoeveelheid pijn en dode zielen die hier zijn vastgezet in de loop der eeuwen, en die om bevrijding schreeuwen.

Neem alle tijd. De weg ontvouwt zich stap voor stap. Volg je eigen intuïtie en blijf ervoor zorgen dat je je goed voelt en dat je plezier houdt in datgene wat je doet. Er hoeft niets. Ontspan en zak. De Meesters zijn met jullie.’

(16/04/2013)

[travelers-map maxzoom=18 init_maxzoom=10 centered_on_this=true cats=Doorgaves post_types=post]