De klokken van de kerktoren luiden.

‘Zoals jullie weten gaat dit feest over dood en wederopstanding. Maar je zou je kunnen afvragen over welke dood het gaat. Niet zozeer de dood van een man uit de evangelies, maar over de dood van je eigen ego. Om het overstijgen van je eigen angsten. Om het loslaten van je eigen patronen van verwarring. Daardoor kan als het ware het lichtlichaam, de liefde, zich vrijmaken in je eigen systeem.

Dat is waar dit feest symbool voor staat. Iedere keer weer word je daaraan herinnerd, als je kijkt naar de gekruisigde Jezus. Als spiegel van je eigen kruisiging. Van de last die jullie met je meedragen. De zorgen, de pijn, de herinneringen uit het verleden. Het is het feest van de vernieuwing van het leven zelf. Omdat de pijn telkens het nieuwe aankondigt. De klokken zijn als het ware het geluid van de aankondiging, de aankondiging van datgene wat zich wil gaan manifesteren in de wereld.

Het is eigenlijk een vreugdevol feest, omdat het je herinnert dat alles zich continu vernieuwt. In jullie zelf, maar ook in jullie maatschappij en in jullie wereld. Dat is wat op dit moment steeds meer synchroon gaat lopen. Er vindt een grote vernieuwing plaats in jullie wereld, waarin het oude wordt uitgeluid en het nieuwe wordt ingeluid. Het is de viering van de liefdeskracht, die steeds sterker aanwezig wordt en al het oude dat niet meer werkt wegblaast.

Dit is de nieuwe kerk om het zo maar te zeggen. Geen kerk van steen, maar een kerk van mensen, een kerk van liefde, een kerk van harten die zich verbinden. Want in de verbinding ontstaat, zeg maar, de heilige communie. In de verbinding ontstaat het avondmaal. In de verbinding ontstaat de Christus. Christus is geen mens, maar een veld van energie – zou je kunnen zeggen – in deze tijden, dat zich wil uiten in mensen, in de wereld. Door dat veld dat door alles heen gaat, door materie, door de natuur, door de cultuur, uit dit veld manifesteert zich het zaad van de toekomst. De toekomst die langzaam voelbaar en zichtbaar wordt. De toekomst die transparant is. Omdat alles wat onzichtbaar is geweest naar de oppervlakte komt. Alles wat onderdrukt is geweest voelbaar wordt en daardoor kan transformeren.

Laat je dus niet misleiden door de pijn of de verwarring die je voelt, de verkrampingen in je hart. Omdat het slechts de rimpelingen zijn van datgene dat zolang onder de oppervlakte is geweest.

Ook op collectief niveau komen alle zwarte kanten naar boven toe, om ze opnieuw te bekijken, te ervaren en te doorvoelen, zodat je ze werkelijk los kan laten. Verheug je dus in het feit van dit proces van vernieuwing, ook al brengt het jezelf wat verwarring en brengt het je zoveel pijn die je moet doorvoelen. Weet dat alles bij het proces hoort en dat er goddelijke ordening en goddelijke begeleiding is in wat jullie doen. Vertrouw op je hogere leiding.

Vraag om hulp. Vraag om datgene wat je nodig hebt en wat je ten diepste verlangt en het zal je gegeven worden, als dat met het goddelijke plan, zeg maar, resoneert. Want dat is nu natuurlijk de kunst: om datgene uit te nodigen in het leven wat je hogere zelf dient, niet wat je ego dient, om dat zo maar te zeggen. Daarvoor heb je afstemming nodig. Stilte. Terugtrekking. Je afzonderen soms om te luisteren naar wat zuiver is en wat niet zuiver is. Wees gerust. Wees niet bang voor datgene wat komt. Ook al lijkt het soms verwarrend of destructief. De kracht van het nieuwe, de kracht van de creatie, die blaast alle heilige huisjes van de valse altaren omver. Die brengt het goddelijke in de wereld. In de verbinding met de mensen om je heen. In het volk , in de gewone dingen van alledag. Weet dat ik met jullie ben, zoals ik altijd geweest ben en altijd zal zijn. Ik heb gesproken.’

(Pasen, 2008)

[travelers-map maxzoom=18 init_maxzoom=10 centered_on_this=true cats=Doorgaves post_types=post]