Door Ton van der Kroon
‘Rennen!’ riep ik tegen mijn dochter toen we uit de bus sprongen. We renden langs de kade naar de boot, waar net de laatste passagiers de loopplank opliepen. Hijgend kwamen we aan. Alles had die morgen tegengezeten en we hadden de laatste bus op het nippertje weten te halen. Niet veel later scheerden we over de schuimkoppen van de Golfo dei Poeti, de Baai van de Dichters. Hier waren ooit de Engelse dichters Byron en Shelley neergestreken, betoverd door de schoonheid van de italiaanse kust. Ik was samen met Raya een week op vakantie in Ligurië, de palmen-rivieria van Italie. De boot bracht ons naar Porto Venere, een parel van een vissersdorpje, stijl geplakt tegen de rotsen aan het uiteinde van de baai. Ik kon me voorstellen dat dichters uit vroeger tijden hier hun hart ophaalden; de oranje daken van het stadje, het azuurblauw van de lucht, het turquoois van de zee en de witte schuimkoppen die op de grijze rotsen neersloegen vormden een kleurrijk palet dat alle verbeelding te boven ging. Als toefje op de taart lag op de uiterste rotspunt een klein kerkje, hoog boven de rotsen en het gebeuk van de golven.
Niet veel later zaten we in een restaurant ‘Pasta di Mare’ te eten: verse kokkels, mosselen, venusschelpen en andere zeevruchten, met een fles Pellegrino en een glas rode wijn uit de heuvels van Toscane. Opeens ging me een licht op en ik riep de ober. ‘Porto di Venere’, vroeg ik. ‘Kunt u me zeggen wat de naam van dit stadje betekent?’
‘Naturalmente; Venere is Venus, the goddess of beauty,’ zei hij met een sterk italiaans accent. ‘She came out of the sea and brought art, beauty and sensuality to our land. You know the Venus of Botticelli? This is where she came ashore. Porto Venere is the harbor of Venus.’ De man straalde van trots.
Ik was verbaasd en geraakt door de woorden van de ober. Sinds de geschiedenis in Jeruzalem met de Zevende Poort was ik me gaan verdiepen in de geschiedenis van de Maya- kalender. Ik was erachter gekomen dat de Maya-indianen een grote betekenis hechtten aan de stand van de planeet Venus. Het begin van hun lange telling kalender noemden ze zelfs ‘De Geboorte van Venus’. In één van hun manuscripten, later de Dresden Codex genaamd, waren er zes hele pagina’s gewijd aan de baan van Venus en aan de zogenaamde Venus Transits, momenten waarop de planeet voor de zon langs beweegt. Ooit had ik Maya-expert Peter Toonen gebeld en hem gevraagd wat er zo belangrijk was aan het einde van de Mayakalender. ‘Het gaat eigenlijk niet alleen om 21 december,’ antwoordde hij, ‘maar ook om 6 juni 2012. Er vindt dan een Venus Transit plaats: Venus beweegt zich voor de zon langs. Het bijzondere is dat de zon, de maan, Venus en de Pleiaden op dat moment op één rechte lijn staan met Hunab-Ku, het middelpunt van ons melkwegstelsel. Het is het moment waarop de grote transformatie begint.’
Sinds ik dat had gehoord had Venus me niet meer losgelaten. Ik bestudeerde de betekenis van Venus in de astrologie, bekeek oude schilderijen waarop Venus stond en had zelfs samen met Raya een copie gemaakt van de beroemde Venus van Botticelli. En nu kwam de ober ons vertellen dat we in de stad van Venus waren…
We bedankten de man, namen nog een overheerlijke cappucino, en rekenden af. Niet veel later zaten we aan de kade van het haventje en rondom ons speelden een groepje kinderen. Raya was een boek aan het lezen en ik stemde me af op mijn gids zoals ik geleerd had te doen.
De Venus van Botticelli verbeeldt een sterrenconstellatie waarop de Godin van de Liefde uit zee herrijst en een nieuwe tijd aankondigt. Het is het signaal dat het tijdperk van de Verlichting zal beginnen. Tijdens de Renaissance was het in esoterische kringen welbekend dat schoonheid, bezieling en liefde zouden terugkeren in de samenleving na een lange periode van onderdrukking, oorlog en duisternis.
Venus is de morgen- en de avond ster. Tweeduizend jaar geleden, in de tijd van Jezus, kondigde ze het Vissentijdperk aan. In deze tijd is ze de aankondiger van het Watermantijdperk, dat oprijst uit de grote oceaan van de tijd. De Venus Transit is het begin van een poort in de tijd. Tussen 6 juni 2012 en 21 december 2012, het einde van de Maya-kalender is er een opening in het raamwerk van de tijd. Het is als een vulva van de tijd die zich opent zodat het nieuwe Christus-kind in de wereld geboren kan worden. Jouw taak is het om alle lichtwerkers samen te brengen en te verbinden om deze heilige ruimte open te houden en om de energie van zwangerschap en geboorte te dragen. Jullie zijn als het ware de vroedmannen en vroedvrouwen van deze nieuwe tijd. Dit moment geeft de mogelijkheid van een wedergeboorte van leven, een wedergeboorte van de maatschappij en een hernieuwing van de ziel; een ware rennaissance. Het zal de ineenstorting betekenen van systemen die niet langer functioneren, in het bijzonder het kapitalistische systeem. Dit financiele systeem domineert de hele wereld en heeft de beschaving in een wurggreep. Het systeem is in handen van een klein groepje individuen, maar zelfs zij hebben geen greep meer op het systeem; het is uit de hand gelopen en een eigen leven gaan leiden, zoals een virus of een kankergezwel in een lichaam.
Het is tijd dat mensen zich opnieuw verbinden met hun ziel, met de ziel van de wereld en met hun eigen harten. Daar ligt de oplossing voor de crisis waarin de mensheid zich momenteel bevindt. De enige keuze die je te maken hebt is om te gaan leven vanuit je hart. Dit is de boodschap van Venus. Open de poort, die op 6 juni 2012 begint, en verzamel zoveel mogelijk mensen over de hele wereld op heilige plaatsen om het ritueel van de wedergeboorte te voltrekken.
Ik keek naar Raya die nog steeds verdiept was in haar boek. Ze was zestien jaar en leek met haar lange roodblonde haren de belichaming te zijn van de moderne Venus. Hoewel ze wel iets wist van mijn werk was er veel wat ik haar nog nooit verteld had. Ze was intelligent en ontwikkelde zich stap voor stap als een jonge leider van de Nieuwe tijd, zoals zoveel jongeren. Waar wij de strijd met het oude systeem waren aangegaan, was voor hun de taak weggelegd om het nieuwe vorm en gestalte te geven.
We genoten van deze dagen samen, waarin het leven ontspannen en simpel was. Eten, slapen, door de stad slenteren en cappucino drinken. Er zou een tijd komen dat dat anders zou worden. Maar op dat moment genoten we van ons samenzijn en de schoonheid van de Italiaanse kust, zoals de dichters en filosofen lang geleden voor ons.
‘s Avonds liepen we onder de prachtige sterrenhemel een rondje door de stad, luisterden naar de italiaanse gesprekken om ons heen en genoten van de mysterieuze sfeer van de donkere steegjes en binnenpolaatsen. ‘La dolce far niente…’ De zoete zachtheid van nietsdoen. Terwijl ik naar boven keek, zag ik Venus dicht bij de horizon staan en feller flonkeren dan alle andere sterren. ‘Voor de Maya’s was Venus de incarnatie van Quetzalcoatl, de Gevederde slang, de godheid die de beschaving aan de Maya-indianen had gebracht. De Indianen wachtten al eeuwen op zijn terugkeer.
In de Westerse geschiedenis was Venus keer op keer afgebeeld als een wulpse vrouw die uit de golven herrees. Ze stond op een grote schelp en had haar handen voor haar borsten en vulva. Ze was het symbool voor vrouwelijkheid, sexualiteit en intimiteit. Het schilderij van Botticelli , La nascita di Venere – de Geboorte van Venus- was het boegbeeld geworden van de renaissance, tesamen met de ‘Mens van Vitruvius’ van Leonardo Da Vinci en de ‘David’ van Michelangelo. Na eeuwen van dogmatische afbeeldingen van heiligen stond de mens in al zijn naaktheid en schoonheid weer centraal. Blijkbaar verkondigde hun werk waarlijk de komst van een nieuwe tijd, een wedergeboorte, waarin kunst, vrijheid, liefde en schoonheid opnieuw centraal stonden. De kerk was er allerminst blij mee en er volgde een lange strijd tussen de conservatieve kerk in Rome en de vrijheidsdenkers en kunstenaars uit Florence. Die strijd is nooit helemaal over gegaan.
Als we de volgende dag na de dagelijkse cappuccino voor Raya en espresso voor mij nog even een bezoek brengen aan het plaatselijke internet-café, doe ik een bijzondere ontdekking. De vrouw die model stond voor Venus op het schilderij van Botticelli was Simonetta Vespucci. Nadat ze op jonge leeftijd in Florence was aangekomen werd ze de lieveling van de hele stad. De twee Medici broers Lorenzo en Guiliano werden verliefd op haar, maar voor Sandro Botticelli werd ze de belangrijkste muze. Hij schilderde haar diverse malen, en ze groeide uit tot een van de bekenste ikonen van de renaissance: Fragiel, dromerig, wijs en met een innerlijke schoonheid die de herwaardering van kunst, filosofie en esoterie weerspielde. Ze sterft echter op jonge leeftijd, en als Sandro Botticelli op oudere leeftijd sterft wordt hij aan het voeteneinde van zijn muze begraven. Maar het meest wonderlijke toeval kom ik tegen als ik lees waar ze vandaan komt.
‘Hoe is het mogelijk!’ roep ik uit. Raya kijkt vragend op. ‘Wat is er?’ Hier kijk, zeg ik tegen haar, terwijl ze met haar lange rode haar naar het scherm kijkt. ‘Je weet wel, die vrouw die op het schilderij van Venus staat dat we een keer samen nageschilderd hebben?’
‘Ja, wat is er mee?’
‘Haar naam is Simonetta Vespucci; En je gelooft het nooit. Ze is hier geboren: in Porto Venere.’
LEEES VERDER IN: DE ZEVENDE POORT
Venus Transit, 6 juni 2012
Op 6 juni 2012 schoof de planet Venus voor de zon. Venus is de aankondiger van het nieuwe en speelt een grote rol in de Maya-astrologie, waarin de planet als belichaming wordt gezien van Quetzalcoatl. Het begin van de Maya-kalender werd ook wel ‘De Geboorte van Venus’ genoemd.