Ik ben die ik ben
In het verhaal van Maria Magdalena wordt gesproken over zeven sluiers die worden opgeheven. Zeven demonen die worden verjaagd. Het zijn de demonen van onze eigen ego. Ze zijn de versluieringen van onze geest, waardoor we niet kunnen zien wie we in werkelijkheid zijn. Het vergt moed, doorzettingsvermogen en heel veel liefde en compassie voor jezelf om die sluiers een voor een op te tillen. Daardoor krijg je steeds meer inzicht en worden als het ware de schillen van de ui afgepeld. Je ware zelf begint te bloeien en te schijnen in de wereld, als een roos die ontluikt en haar geur verspreidt. We worden zo vaak afgeleid, zo vaak op het verkeerde been gezet en ervaren de wereld of het leven als zwaar, ingewikkeld, of verdrietig. En toch is dat maar schijn. Het is net als een schilder die een schilderij schildert met bepaalde kleuren. Maar het schilderij is niet de schilder. Zo is het leven wat je leeft een uitdrukking van jezelf. Je leven is een creatie; het is niet wie je bent. Achter die creatie gaat je ware Ik schuil. Het ik ben, die ik ben.
De wezenskracht die in je schuilgaat, die ook wel de Christusenergie wordt genoemd, schuilt in iedere cel van jou en wil zichzelf uitdrukken. Steeds sterker. Compromisloos. Zodat het licht van je wezen door de materie heen schijnt en je volledig in je grootheid gaat staan.