Amsterdam, voorjaar 2022

Als ik aankom op de derde etage van een statig grachtenpand aan de Keizersgracht in Amsterdam, staat ze me al op te wachten. Agnes is een dierbare vriendin van me. Ze is al ver in de tachtig en heeft de hele wereld bereisd.
‘Ah, daar ben je’, zegt ze hartelijk en gooit de voordeur van haar appartement wijd open. We omhelzen elkaar. Agnes is een soort grootmoeder, een wijze vrouw die in stilte en meestal op zichzelf haar spirituele werk doet. Al meer dan twintig jaar bezoek ik haar regelmatig om onze reizen en ondernemingen op het gebied van energetisch werk door te spreken. Ze doet me denken aan M, de opdrachtgeefster van James Bond. Ze is even mysterieus en spreekt even geaffecteerd, en ik voel me eerlijk gezegd voor elke opdracht die ik aanga in de wereld ook een beetje als James. Tijdens de sessies met Agnes krijg ik allerlei opdrachten van mijn innerlijke gidsen, maar ook de nodige hulpmiddelen die ik nodig heb bij de reizen naar de meest onwaarschijnlijke plekken ter wereld. Vaak voelen ze, net als bij James Bond, als een mission impossible.

Ik ben benieuwd waar onze ontmoeting dit keer toe leidt. Iedere keer kom ik bij haar vandaan met een volgend reisplan. Noord-Korea, Iran, Bali, de Himalaya, Rwanda, Egypte, Ethiopië. Inmiddels ben ik, net als Agnes, de halve wereld over gegaan om lichtwerk te doen. Een soort healing en acupunctuur voor de aarde.
‘Ze dachten vaak dat ik een oude vrouw was met mijn stok, maar eigenlijk was ik mijn werk aan het doen’, vertrouwt ze me toe met een knipoog. Haar hazelaarstok is inderdaad een soort acupunctuurnaald. Zo wandelde ze ooit het CERN-lab in Zwitserland binnen waar de krachtige deeltjesversneller Large Hadron Collider staat, om met haar stok het negatieve gevolg van de natuurkundige experimenten op te vangen. Dat klinkt voor mij als hogere wiskunde, maar ik heb geleerd haar intuïtieve kennis te vertrouwen.
‘Het gaat niet om de zintuigelijke wereld,’ zegt ze, terwijl ze me voorgaat door de gang naar de woonkamer, ‘maar om het veld van energie waar alles uit voortkomt. Dat grotere veld is waar jij en ik mee werken. Noem het het quantumveld, of de universele code, het maakt niet uit. De kunst is om er niet alleen maar onderdeel van te zijn, maar ook medeschepper, co-creator.’

De woonkamer van Agnes doet denken aan een schilderij van Vermeer. Antieke kasten met porseleinen vaasjes en servies, een altaar met een boeddhabeeld en een gouden zonneschijf erboven, diverse stapels boeken, een tafel met tarotkaarten en ramen die uitkijken op de Keizersgracht waardoor een gouden licht naar binnen schijnt. Aan de muur hangen olieverfschilderijen, een hedendaagse icoon van Maria Magdalena, mandala’s, astrologische kaarten en een afbeelding van een walvis. Haar huis bevindt zich in een oud opslagpand van walvistraan, dat verbouwd is tot appartementen. Agnes noemt het dan ook The Whale House.

Als ik op mijn vaste plek ga zitten, loopt ze naar de keuken waar koffie en koekjes klaarstaan. Voordat we met ons werk beginnen, keuvelen we wat over koetjes en kalfjes, totdat we bij de meer serieuze onderwerpen komen.
‘Als ik praat, kom ik bij een diepere waarheid’, verontschuldigt ze zich voor haar vele woorden. ‘Ik moet gewoon de stroom van mijn gedachten volgen – en dan plots wéét ik. Ik heb het gevoel dat we veel te doen hebben vandaag. De laatste tijd is er steeds meer verstoring in het veld. Ik voel iets heftigs, een onbestemde energie. Ons werk is meer dan ooit van belang om het veld in balans te houden.’
‘Zou ons werk wel enig nut hebben?’ Ik stel de vraag zonder een antwoord te verwachten. Het is meer om mijn eigen twijfels de ruimte te geven.
‘In het veld waarin wij werken, gaat het niet om het resultaat, maar om de intentie’, antwoordt Agnes. ‘Wat wij doen, maakt ogenschijnlijk misschien niets uit, maar toch is het van levensbelang dat we het doen. Dat is de paradox van het leven. Er is zowel predestinatie als vrije keuze. Alles wat we doen, is van invloed, ook al begrijpen we niet hoe het werkt. Het is een spel. Zolang we blijven spelen, is alles goed.’

Centraal in de woonkamer staat een ronde, stenen tafel, annex fontein. In het midden borrelt water naar boven dat over een gouden levensbloem terug de tafel instroomt. Daaromheen staan verschillende waardevolle edelstenen, kristallen schedels en walvisbotten. Ze laat me een van de mandala’s zien die ze onlangs heeft geschilderd: een cirkel van zeven verschillende soorten walvissen.
‘De walvissen bewaren de oude kennis’, vertelt ze. ‘Het zijn levende bibliotheken. Als ik met ze communiceer, vang ik boodschappen op die gaan over het voortbestaan van de mensheid. En dat is meer dan ooit nodig. Laten we maar in stilte gaan afstemmen. Wie weet of de meesters van de hogere wereld een boodschap voor je hebben.’

Als we even later aan beide kanten van de fontein zitten om af te stemmen, verbinden we ons met ‘het veld’. Zodra ik mijn geest helemaal leeg heb gemaakt, komt er een stem door. Dat gaat al meer dan dertig jaar zo. Ik ben inmiddels gewend geraakt aan het contact dat ik krijg met gidsen of meesters vanuit een andere dimensie en toch verrast het me iedere keer weer. Zolang ik er niet te veel over nadenk, komt het contact vanzelf. Een wonderlijke vorm van telepathische communicatie. Ik voel me een soort neder-sjamaan, maar dan zonder verentooi.
Agnes buigt naar voren en legt haar i-Phone naast me neer om de woorden op te nemen. Ik voel het veld zich openen en ik hoor een stem vanuit de diepte van de oceaan naar de oppervlakte komen.

‘Ik ben Sedna’, zegt de stem. ‘Ik ben de Vrouwe van de walvissen, Vrouwe van de zeehonden en de dolfijnen, Vrouwe van alle zeezoogdieren, maar ik ben ook de Vrouwe van de zee en de oceanen, de diepe zee. Water is een vloeibare vorm van bewustzijn en verbindt ons allemaal: zeedieren, zoogdieren, vogels, vissen, mensen en anderen… allemaal zijn ze onderdeel van deze oceaan van bewustzijn. Ik vertegenwoordig ook de Vrouwe van het universum, die wijsheid brengt uit oude tijden – van voor de oorsprong van Moeder Aarde, uit de kosmos, de kosmische schoot – omdat ik me de oude tijd herinner, de bron van jullie bestaan. Ik kondig echter een tijd van verandering aan. 
Omdat jullie je van de bron hebben afgescheiden en steeds meer verstoring ervaren, steeds meer vernietiging, corruptie en destructie, ben ik gekomen om jullie te herinneren aan het oorspronkelijke evenwicht der dingen. Het evenwicht van de elementen. De oorspronkelijke verbinding tussen mensen en hun schepping, de schepper, de creatrix. Het is van binnenuit – vanuit jullie bloed, botten en water – dat ik spreek. Ik ben niet buiten jullie. Ik bén jullie, in je diepste essentie, een plek in jezelf waarvan je je nog niet bewust bent. Jullie zijn mijn kinderen en mijn achterkleinkinderen. Ik ben je moeder en je overgrootmoeder. Ik ben oeroud, ik ben zowel licht als donker, zowel jong als oud, zowel glanzend wit als pikzwart. Ik ben zowel vreugde als toorn. Ik ben woedend en blij. Kun je mijn kracht ondergaan en je eraan overgeven, zodat je tot bloei kan komen en overleven?  
Ik zal met jullie praten over de overleving van de mens, want als jullie niet overleven, overleven wij niet en zal de planeet niet overleven. Het zal een dode planeet in de kosmos worden. Wees je bewust van de onderlinge verbondenheid van alles; jouw bestaan, het bestaan van de dieren, de planten, de bomen, de bergen en de wateren. Het is niet of-of, het is en-en. Ik kom jullie eraan herinneren dat jullie de scheppers zijn van jullie lot. Ik kom je herinneren aan de krachten die je hebt om je lot te veranderen, als je bereid bent je over te geven aan wijsheid. Niet aan het ego, dat zal je klein en dom maken. Herinner je je grootsheid, herinner je de kracht van bewust dromen. De kracht van creatie, de kracht van verbinding. Want als jullie allemaal jullie zielen en harten met elkaar verbinden, worden jullie één grote golf, een tsoenami van bewustzijn, een tsoenami van licht, die de aarde en de oceanen zal omvatten. Ik stijg op uit de diepte van de oceaan om aan de oppervlakte van jullie bewustzijn te komen. Hoe meer je me binnenlaat, hoe meer je je overgeeft aan mijn wezen, hoe krachtiger je wordt. Want ik ben jou in zijn vele vormen. Ik ben het Ene en het Vele. Ga naar de tempel in het hart van de oceaan. Volg de weg van het water. Door je af te stemmen op het water van de oceaan, zal je het magische bewustzijn van de diepe zee openen. En dan zal je weten wat de volgende stap is…’.  

Als ik mijn ogen weer open, ben ik nog steeds verdwaasd van de hoge frequentie van energie die door me heen kwam. Agnes schuift me inmiddels een tosti toe.  ‘Hier, je moet wat eten om te aarden. Het is niet niks wat je doet.’
 ‘Wie is Sedna?’ vraag ik Agnes, terwijl ik mijn tosti opeet. ‘Ik heb nog nooit van haar gehoord.’ 
‘Sedna is een oude godin van de Inuit. De Inuit is een andere naam voor Eskimo’s die al eeuwenlang op Groenland leven. Sedna is hun Grote Moedergodin, de Moeder van de oceaan. Het verhaal van Sedna gaat eeuwen terug. Ze was een jonge Eskimo-vrouw die uitgehuwelijkt moest worden, maar ze weigerde iedere man die haar vader voorstelde. Uiteindelijk koos ze voor een man van een ander volk, die haar meenam in zijn kajak. Maar de man bleek een zwarte raaf te zijn, een sjamaan, die haar ontvoerde naar zijn nest. Ze riep haar vader te hulp. Toen die kwam om haar te redden en mee te nemen in zijn kano, vreesde hij echter de wraak van de raafman, die storm over de zeeën uitriep. Uit angst gooide hij uiteindelijk zijn dochter uit de boot. Toen ze terug aan boord wilde krabbelen, sneed hij haar vingers af. Daardoor zonk ze in de diepte en werd ze de godin van de noordelijke ijszee. Haar vingerkootjes werden de dolfijnen, de walvissen, de otters en de andere zeedieren. Lang waren de Inuit bang voor de toorn van Sedna. Als er stormen en overstromingen waren, deden ze offers om haar te kalmeren. Maar het is tijd dat ze terugkeert en weer geëerd wordt.’  
Agnes kijkt starend voor zich uit. ‘Haar tijd is gekomen. Wetenschappers gaven haar naam aan een verre dwergplaneet, die eens in de 12.000 jaar in ons zonnestelsel komt. De laatste keer was tijdens de grote ijstijd. Maar binnenkort verschijnt ze weer ten tonele. Ze brengt wellicht chaos en woede, maar ook grote verandering. Dat is waarom de Inuit haar eren. Ze vertegenwoordigt het kosmische vrouwelijke, de oeroude energie die zich de eeuwen herinnert. En het ijs mag langzaam smelten zodat het water van bewustzijn en herinnering weer stroomt.’
 Ik ben stil en luister naar het getinkel van de waterfontein tussen ons in. ‘Ze spreekt over een tempel in het hart van de oceaan. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Waar zou dat moeten liggen?’
‘De aanwijzingen zijn duidelijk’, antwoordt Agnes beslist. ‘Ergens waar veel water is, ergens in de oceaan. Ik heb al een vermoeden. Ik ben ooit eens in mijn jonge jaren in Lissabon geweest en hoorde daar over de eilandengroep de Azoren, midden in de Atlantische Oceaan.’
‘De Azoren?’ vraag ik.
‘Negen eilanden die op een breuklijn liggen tussen de continenten. Allerlei energetische lijnen lopen door de Azoren. De kracht van de vijf elementen is daar sterk aanwezig. Als daar de energie in harmonie wordt gebracht, kan er veel veranderen. Ze zeggen dat de eilanden de overblijfselen zijn van Atlantis, het rijk dat ten onder ging aan hoogmoed en dominantie. Het is een plek van hoge energie. Het is eveneens de plek waar ieder jaar honderden walvissen samenkomen. Misschien dat een waterceremonie kan helpen om balans te brengen…’
‘Een waterceremonie?’ zeg ik twijfelend.
‘Eeuwenlang werden er waterceremonies gedaan door alle inheemse volkeren. Ze weten dat het contact met het water van cruciaal belang is voor de mens. Zonder water geen leven. Het zou kunnen dat dat de boodschap is: in plaats van oorlog en vernietiging moeten we ons richten op de kracht van leven, van water.’
‘Door een ceremonie te doen?’
‘Precies,’ antwoordt Agnes. ‘Om de verstoring van het oude Atlantis te herstellen. En om te zorgen dat niet weer gebeurt wat destijds is gebeurd: het einde van een beschaving.’
‘Het is hoog tijd…’, mijmer ik.
‘De wereld lijkt nu steeds verder weg te zinken in chaos en dualiteit. Mensen verliezen hun vertrouwen. Er komt strijd en wantrouwen voor in de plaats. Vele inheemse volken worden bedreigd, ook de Inuit in Groenland. Een ceremonie kan helpen om de mensheid weer te verbinden.’  Ik eet de laatste happen van mijn tosti op en neem een slok koffie. Dat helpt om me weer met beide benen terug op aarde te brengen.
‘Die Azoren, waar liggen die precies?’ vraag ik Agnes.
‘In het midden van de Atlantische Oceaan, op 1400 kilometer van de kust van Portugal’, antwoordt ze. ‘Het wordt een lange reis’, voegt ze er dan mysterieus aan toe, alsof ze meer weet. ‘Iedere stap is belangrijk…’  Ze kijkt door het raam naar buiten. Er zijn wolken voor de zon geschoven. Op het water van de gracht zien we enkele druppels vallen. Het weer lijkt opeens om te slaan. Donkere wolken verschijnen boven de stad.
‘Maar eerst,’ ze denkt na en kijkt me dan opeens doordringend aan, ‘eerst moet je bij je eigen moeder langsgaan. Want wat je te doen hebt, begint bij jezelf en bij je eigen familie. Het gaat niet alleen om moeder aarde, maar ook om je eigen moeder. Dat is de crux van lichtwerk: heel de aarde, heel jezelf. Die twee gaan altijd gelijk op. En misschien is het innerlijke werk uiteindelijk wel het belangrijkste. Er is niets buiten onszelf.’

Met een wonderlijk gevoel neem ik even later afscheid en haast me door de regen terug naar huis.

****************************

DE WEG VAN HET WATER
Een sjamanistische reis

“De Weg van het Water beschrijft een magische reis die begint in Nederland en België, en via Bretagne, Portugal en de Azoren naar het hart van de Amazone leidt. Daar wordt de mensheid voor een belangrijke keuze gesteld: Kiezen we voor de weg van oorlog of kiezen we voor de Weg van het Water? Een spannende queeste over de uitdagingen van de mensheid in deze roerige tijd.”

PAPERBACK à € 22,50 : https://tonvanderkroon.com/boeken-2/
E-BOOK à € 15: https://tonvanderkroon.com/shop/