‘Welkom kinderen in het huis van mijn hart, onder deze bloeiende olijfboom waar Jezus en ik gezeten hebben, in de tijden van onze dagen. Wij voelden de heiligheid van het bestaan. Ook het plezier van het bestaan en het alledaagse ervan. Alles gaat gewoon door in de eeuwige cyclus van de tijd. Zoals ook jullie je weg zullen vervolgen na dit bezoek aan het Heilige Land, waar jullie in onze voetsporen hebben gelopen. Mannen en vrouwen gelijk, één en verschillend. Jullie zijn de levende woorden, het levende water, dat vanaf deze dag de wereld in stroomt, omdat het zal raken en anderen zal uitnodigen naar het huis van de verbinding: Bethanië.
In de nacht werd Jezus hier gekust en weggevoerd. Maar de verbinding die we gelegd hebben, is voor eeuwig. Dit is dezelfde verbinding die jullie voelen, die in ieder weer voortleeft. Ook al raak je hem af en toe kwijt en verdwijn je in de nacht, voel je de pijn van de afgescheidenheid. Toch zal de roos nooit ophouden met bloeien en zijn geur te verspreiden. De dag van het Heilige Huwelijk is nabij, en dat betekent dat we jullie vragen jullie voor te bereiden op het grote feest. Laat je spullen achter. Breng je huis in orde om op pad te gaan en in onze voetsporen mee te wandelen. Want de aarde is zich aan het openen. En alle poorten die geraakt worden door de voeten van mensen zullen bloeien als rozen.
Zijn er nog vragen? Dingen die je zou willen delen?’
Vraag: Hoe heel je die pijn van afgescheidenheid?
‘De afgescheidenheid van het goddelijke licht is eigenlijk de grootste pijn die er is. Want vanuit die afgescheidenheid ontstaan al die andere pijnen en creëer je pijn. Je draagt pijn en je creëert hem. Pas door het versmelten met het goddelijke licht verdwijnt eigenlijk de laag van het lijden. Omdat het lijden in het goddelijk licht niet bestaat. Zodra je in verbinding bent, is er eigenlijk geen lijden meer. Maar daarvoor moet je de persoonlijkheid loslaten. De persoonlijkheid die graag in de afgescheidenheid wil blijven, om dat-ie daarmee zijn eigen individualiteit bekrachtigt. Pas door dat verlangen los te laten en je te verbinden met het goddelijke en het geheel, laat je het ego los en laat je daarmee ook het lijden los. Dat is keer op keer een oefening. Dus zie het maar als een oefening waar je steeds beter van wordt. Het is niet in één keer daar. Het is een proces van levens, en telkens mag je weer ervaren hoe lastig het is om eruit te zijn en hoe fijn het is om erin te zijn. In and out. Dus: veroordeel je niet als je erbuiten bent. Ook daarin mag je zacht zijn, om jezelf telkens weer terug te leiden, als de herder die jou zelf als schaapje weer terugbrengt naar de kudde.
Eigenlijk ben je herder en schaap tegelijk. Je wordt geleid, en door je eigen leiderschap te nemen voor anderen, helpt het om anderen weer bij het licht te brengen. Sterker nog: het helpt jezelf het meest om in het licht te blijven. Vandaar dat, zeg maar, Christus ook zei tegen zijn geliefden: treed in mijn voetsporen. Word de poort, want door de poort te worden voor anderen, blijf je in het goddelijke licht verankerd. Dus in je dienstbaarheid naar de ander toe, blijf je zelf in de extase. Er is dus uiteindelijk geen andere weg dan dienstbaar te zijn aan de ander, omdat daardoor je eigen ster blijft stralen. Sommigen zullen volgen en sommigen niet. En ook dat is oké. Ook die mag je zegenen. Omdat er voor iedereen een juist moment is, een juiste tijd, die op kosmisch niveau is afgesproken. Iedereen heeft daarin een vrije keuze om te volgen of niet te volgen. Te beantwoorden aan het licht, of te kiezen voor de duisternis. Want ook dat is een leerproces dat waardevol is.
Als je terugdenkt aan de nacht in de woestijn, aan de donkerte daar en de volle maan, en je verbindt dit met de stad van licht hier, de zonnekracht: kijk dan of je beide aspecten kan eren in jezelf. De zon en de maan. Het mannelijke en het vrouwelijke. De dag en de nacht. En uit die versmelting komt een nieuw licht. Een licht van vele kleuren, van vele volken, van vele wegen. Weet dat je altijd beschermd bent en begeleid. Wat er ook gebeurt. En anker je in het vertrouwen dat wij met je zijn. Door alle duisternis heen. Door de diepe vallei van verdriet of pijn, leggen we de weg met je af. En op een dag zal je in aangezicht staan met ons, je familie.’
Vraag: Wat is de rol van de Ark van Noach in het geheel?
‘De Ark van Noach was de belofte dat God zich voor altijd verbond met het volk en het niet in de steek zou laten. Dat is eigenlijk de essentie. Het heeft ook te maken met het verkozen volk, het verkozen volk van God, degenen die worden uitverkozen om in de ark te zijn. Maar eigenlijk ligt die keuze in je eigen hart verborgen. Iedereen die zich verbindt met het licht is eigenlijk uitgenodigd om mee te gaan. Als je kijkt in deze tijd in de geschiedenis, in de evolutie, dan zullen vele mensen ondergespoeld worden door hun eigen emoties. Door je te verbinden met elkaar word je eigenlijk uitgenodigd om geankerd te blijven en niet op de golf van de emoties ten onder te gaan.
De Ark van Noach wordt in een latere versie de Ark van het Verbond. De Ark van het Verbond bevat de kennis van de oude tijden, van de Lemurische en Atlantische tijd. Over de krachtpunten van de aarde en over hoe de aarde als paradijstuin geschapen is. Jullie zijn aanwezig geweest bij de creatie van deze plaats van overvloed. Maar de Tuin van Eden, zoals die oorspronkelijk werd genoemd, is ook beschadigd, wordt ook misbruikt in zekere zin. En het is tijd om de balans weer te herstellen, omdat anders de tuin uitgeput raakt.
De aarde is een organisch systeem, een levend bewustzijn, dat geëerd moet worden, gediend moet worden in feite. Als een soort altaarplaats. En als dat niet meer gebeurt, dan raakt eigenlijk de krachtbron uitgeput. Dus door hier naartoe te gaan, door terug te reizen naar de krachtplekken, voed je de aarde met energie van het goddelijke licht. Op het moment dat het goddelijke licht zich weer kan verankeren in de materie, kan de creatie weer opnieuw plaatsvinden.
Dus we willen jullie eigenlijk uitnodigen om op verschillende krachtplekken rituelen te doen en het licht te verankeren.
In de komende jaren die leiden naar het moment van 2012 – waarin we de gehele mensheid willen uitnodigen een eredienst te houden voor de aarde, voor Moeder Aarde, als de kinderen van de Goddelijke Vader en de Goddelijke Moeder die bij elkaar komen, hand in hand, om zich te verenigen, met elkaar en met de plaats van het paradijs. Dat zal de poort openen naar de volgende tijdsdimensie. Er komt een nieuwe dimensie in de tijd aan, waarin – zoals je nu al hebt gemerkt in de afgelopen dagen – de innerlijke tijd en uiterlijke tijd gaan samenvloeien. En waarin je gedachtes werkelijk gemanifesteerd gaan worden.
Daarom is het zo belangrijk dat jullie je gaan ankeren in het licht en in de liefde. Want je kunt je voorstellen dat als je vanuit het duister creëert, je duister manifesteert. En als je licht creëert, dan manifesteert het licht zich. Maar dat vraagt een lange oefening om je te verbinden en te commiteren met licht. Uiteraard wil het duister zich ook graag manifesteren (lachend), en we wensen het alle succes toe, maar wij staan voor iets anders. Het is net als met de verkiezingsstrijd; het is maar op wie je stemt.
Het einde van de reis is gekomen en we willen jullie graag zegenen. Zegenen in de naam van de Vader, de Moeder, de Heilige Geest, van het Heilige Huwelijk. En in de speelsheid van de kinderen. Blijf dansen op je pad. Blijf je verbinden met het hart en met elkaar. En weet je gezegend in de dagen die gaan komen. Amen.’
[travelers-map maxzoom=18 init_maxzoom=10 centered_on_this=true cats=Doorgaves post_types=post]